PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca

Tabela 10.1. Wady złożone – elementy kwalifikacji do leczenia operacyjnego
• objawy kliniczne
• stopień zaawansowania wad w badaniu echokardiograficznym – preferowane są metody
oceny zastawki niezależne od obciążenia – np. planimetria
• ocena funkcji mięśnia serca: wymiary komór, frakcja wyrzutowa
złożona wada aortalna
114
Jest to współistnienie zwężenia i niedomykalności zastawki aortalnej.
Przyczyny:
– gorączka reumatyczna
– wada wrodzona – zastawka aortalna dwupłatkowa
– wskutek walwulotomii wykonanej zwykle w dzieciństwie z powodu zwężenia zastawki.
Obraz kliniczny zależy od tego, który rodzaj wady dominuje.
Gdy dominuje zwężenie -występuje przerost dośrodkowy myocardium typowy dla izolowanej
stenozy aortalnej.
Gdy zwężeniu towarzyszy umiarkowana lub duża niedomykalność, na obraz przerośniętej
i niepodatnej lewej komory nakłada się przeciążenie objętościowe, dochodzi do szybkiego
wzrostu ciśnienia końcowo-rozkurczowego w lewej komorze (LVEDP), wzrostu ciśnienia
w krążeniu płucnym i zastoju krwi w płucach. W tym przypadku obie wady, każda z osobna
nawet o umiarkowanym zaawansowaniu, razem mogą powodować występowanie istotnych
objawów klinicznych wymagających kwalifikacji do leczenia operacyjnego.
U pacjentów z niewielkim zwężeniem i istotną niedomykalnością duża objętość wyrzutowa
spowodowana sumą objętości krwi w lewej komorze i fali zwrotnej aortalnej (ryc. 10.1.)
doprowadza do zawyżenia gradientu przezzastawkowego.
ROZKURCZ
Ryc. 10.1. Złożona wada zastawki aortalnej
SKURCZ