PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca
PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca
PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Ryc. 8.1. Preparat sekcyjny <strong>serca</strong> po usunięciu przedsionków. Linią zaznaczono pierścień<br />
mitralny: kolor czerwony – przednia część włóknista, kolor granatowy – bardziej elastyczna<br />
część tylna. Zastawka mitralna pozycji otwartej (A) i zamkniętej (B). Rekonstrukcja trójwymiarowa<br />
obrazująca siodłowaty kształt pierścienia (C).<br />
AML – przedni płatek mitralny, PML – tylny płatek mitralny, TV – zastawka trójdzielna,<br />
Ao – opuszka aorty. Cx – linią żółtą przerywaną zaznaczono przebieg gałęzi okalającej lewej<br />
tętnicy wieńcowej. CS – zatoka wieńcowa.<br />
Płatki zastawki mitralnej mają budowę elastycznej lecz mocnej błony o grubości<br />
ok. 1 mm. Płatek przedni ma kształt przypominający połowę czaszy spadochronu, przyczepia<br />
się do ok. 1/3 długości pierścienia mitralnego. Płatek tylny przyczepia się do pierścienia na<br />
dłuższym obwodzie lecz jest wąski i podłużny, zwrócony do tyłu i do obwodu bocznego komory.<br />
Otacza płatek przedni z trzech stron. Jest podzielony znajdującymi się na jego wolnym<br />
brzegu wrębami na trzy części: przednio-boczną (P1), środkową (P2) i tylno-przyśrodkową<br />
(P3). Analogicznie do płatka tylnego, płatek przedni jest arbitralnie podzielony na trzy segmenty<br />
(A1, A2, A3), stykające się z odpowiadającymi im segmentami P1, P2, P3. Przy przyczepie<br />
do pierścienia płatki przedni i tylny łączą się ze sobą w miejscach zwanych spoidłami<br />
(łac. comissurae). Spoidło przednie znajduje się w okolicy segmentów A1–P1, a tylne w okolicy<br />
segmentów A3–P3 (ryc. 8.2. i 8.3.).<br />
W czasie skurczu komory płatki stykają się ze sobą wzdłuż linii koaptacji. Koaptacja zachodzi<br />
w warunkach prawidłowych w lewej komorze ok. 5–15 mm od linii pierścienia mitralnego<br />
wyznaczonej w przekroju w osi długiej lewej komory. Ze względu na siodłowaty<br />
kształt pierścienia w projekcji czterojamowej powstaje wrażenie, że płatki stykają się w linii<br />
pierścienia. Powierzchnia styku płatków jest nazywana strefą apozycji. Jej szerokość wynosi<br />
zwykle ok. 5–8 mm (ryc. 8.4.).<br />
Struny ścięgniste rozpięte są pomiędzy płatkami zastawki mitralnej a mięśniami brodawkowatymi<br />
i beleczkami mięśniowymi lewej komory i zapewniają prawidłowe napinanie płatków<br />
zapobiegając ich wynicowaniu do przedsionka. Pełnią także ważną rolę w utrzymaniu prawi-<br />
94