PostęPy w diagnostyce i leczeniu nabytych zastawkowych wad serca

Ryc. 8.5. Przykłady różnych etiologii i mechanizmów niedomykalności zastawki mitralnej.
A i B – zerwanie struny ścięgnistej (strzałka) w przebiegu infekcyjnego zapalenia wsierdzia
powoduje wynicowanie segmentu P2 w stronę lewego przedsionka z ekscentryczną falą
zwrotną. Organiczna niedomykalność typu II wg Carpentier’a, wymiar talii fali 7 mm.
Niedomykalność czynnościowa charakteryzuje się prawidłową morfologią płatków
z zaznaczoną ich restrykcją i/lub poszerzeniem pierścienia mitralnego. Może ona wynikać
z poszerzenia i/lub zaburzeń geometrii lewej komory na tle uszkodzenia niedokrwiennego
lub nie-niedokrwiennego (ryc. 8.5. C, D).
Ryc. 8.5. Przykłady różnych etiologii i mechanizmów niedomykalności zastawki mitralnej.
C i D – tętniak podstawnego segmentu ściany dolno-bocznej (aneur) powoduje przemieszczenie
tylno-przyśrodkowego mięśnia brodawkowatego, co skutkuje restrykcją płatków. Zaznaczono
struny pierwszorzędowe (kolor żółty) i strunę drugorzędową (kolor czerwony)
dodatkowo napinającą środkową część płatka, co powoduje jego wygięcie odwrotne od fizjologicznego.
Pomimo braku zmian organicznych płatków i strun powstaje duża czynnościowa,
niedokrwienna fala zwrotna – typ IIIb, talia fali 9 mm.
Mechanizm niedomykalności ocenia się wg klasyfikacji Carpentiera (tab. 8.2.), która
ułatwia określenie możliwości naprawy zastawki. Typ I charakteryzuje się prawidłową ruchomością
płatków i wynika z poszerzenia pierścienia lub perforacji płatka. Typ II wynika z nadmiernej
ruchomości jednego lub obu płatków, najczęściej związanej z zerwaniem lub wydłużeniem
strun ścięgnistych. Typ III charakteryzuje się ograniczeniem ruchomości, przy czym
podtyp IIIa oznacza ograniczenie zarówno otwarcia jak i zamknięcia zastawki (np. w wyniku
poreumatycznego usztywnienia i zwapnienia), a typ IIIb dotyczy ograniczenia domykania
zastawki przy prawidłowym jej otwarciu i jest wynikiem czynnościowej restrykcji płatków
w wyniku uszkodzenia lewej komory.
98