Chronische zorgbehoeften bij personen met een NAH - KCE

158 NAH KCE reports 51
De acute fase concentreert zich op het stabiliseren van de toestand van de patiënt en
speelt zich af in de acute ziekenhuizen. In principe wordt de patiënt dan doorverwezen
naar een sp-revalidatiedienst of naar een gespecialiseerd revalidatiecentrum.
Vanuit dit revalidatiecentrum of sp-eenheid kunnen de trajecten verschillende vormen
aannemen:
In sommige instellingen worden de patiënten en hun familie/peers bewust en intens
voorbereid naar de thuissituatie. In andere instellingen wordt ontslag naar de
thuissituatie gezien als een optie, die wordt ingeschat in functie van de mogelijkheden en
competenties van de omgeving. Sommige gespecialiseerde revalidatiecentra willen bij
prioriteit werken met patiënten waarvan vermoed wordt dat ze gebaat zijn bij een
multidisciplinaire intensieve rehabilitatie. Eén instelling zegt uitdrukkelijk dat ze alle
patiënten opneemt die binnen de doelgroep van NAH-patiënten valt, en ziet zichzelf als
een noodzakelijk tussenstation tussen de acute en de chronische fase, onafhankelijk van
de conditie van de patiënt. Een ander centrum selecteert specifiek die gevallen waarvan
gehoopt wordt dat kan toegewerkt worden naar de thuissituatie. In andere centra
wordt de revalidatiedoelstelling voor integratie en thuisopvang minder expliciet naar
voor geschoven. Vanuit deze centra wordt vooral een behoefte gevoeld om te kunnen
doorverwijzen naar AWIPH/Vlaams Fonds instellingen of naar RVT instellingen. De
keuze om te selecteren in functie van het toewerken naar de thuissituatie houdt
verband met een visie op revalidatie binnen de instelling.
Bij de doorverwijzing naar AWIPH of Vlaams Fonds (AWIPH/VF)instellingen wordt
expliciet aangegeven dat zich daar echt problemen voordoen en dat het systeem van
wachtlijsten het verhaal soms compliceert. Bovendien worden de AWIPH/VF
instellingen ingeschat als organisaties met een eigen benadering van handicap, waarin een
aangepaste begeleiding van personen met een NAH niet altijd mogelijk is. Deze stelling
wordt impliciet ook bevestigd door de Vlaams Fonds AWIPH instellingen (zie infra).
Soms gebeurt het dat revalidatie-instellingen naar elkaar doorverwijzen. Dat gebeurt
meestal in situaties waar de familie vraagt naar een doorverwijzing, of omdat de
revalidatie in een bepaalde instelling niet meer “houdbaar” is voor het personeel. De
praktijk wordt niet in alle instellingen toegejuicht, omdat het vaak om patiënten gaat die
een of ander probleem hebben.
RVT instellingen worden gezien als een niet altijd geschikte opvangmogelijkheid, of als
een mogelijke tussenoplossing voor een betere opvangmogelijkheid wordt gevonden.
Maar de feiten wijzen uit dat dit niet altijd mogelijk is en dat personen komen “vast te
zitten” in de niet aangepaste systemen.
Doorverwijzen naar de psychiatrische voorzieningen komt voor, zij het dat deze optie
in vergelijking met het verleden afneemt, en enkel als een “oplossing” wordt gezien voor
extreme gedragsproblemen. Bovendien mag de patiënt niet te complexe (nietgedragsmatige)
zorgnoden hebben. De psychiatrie zal dit type patiënt niet graag
opnemen in geval van zware verpleegtechnische zorgen. Bovendien wordt er aan
getwijfeld binnen bepaalde instellingen of psychiatrische diensten inderdaad een
geschikte opvang bieden voor deze groep van patiënten. In het geval van extreme
gedragsproblemen opteert men beter voor gespecialiseerde diensten voor
neurologische problemen.
De psychiatrische voorzieningen worden vooral nuttig gezien voor acute opvang van
mensen met extreme gedragsproblemen die voor problemen zorgen in de revalidatieinstellingen
(bijv mensen die motorisch goed zijn en die agressief gedrag vertonen).
Toch vinden de psychiatrische instelling zichzelf niet als de meest geschikte plaats voor
chronische opvang van personen met extreme gedragsproblemen.
Chronische opvang is de psychiatrie is enkel zinvol voor die personen met extreme
gedragsproblemen als de zorgvoorziening zich wil specialiseren in NAH-aandoeningen.
Algemene psychiatrische diensten worden zelden als een goede optie gezien voor
definitieve opvang, omdat ze niet uit zijn op dit type patiënten. In een aantal gesprekken
wordt de vergelijking gemaakt met psycho-geriatrie, en dat dergelijk model nuttig zou
kunnen zijn voor mensen met extreme gedragsstoornissen.