Chronische zorgbehoeften bij personen met een NAH - KCE

KCE reports 51 NAH 177
7.7.2.5 THUISZORG
werken. De competenties om gepaste ondersteuning te beiden worden soms aangehaald als
argument waarom ze bepaalde patiënten niet
willen / kunnen opvangen. Bovendien werd in het Vlaamse groepsgesprek gewezen op de
sterke formele scheiding tussen “motorische handicap” en “mentale handicap” in de
gehandicaptensector.
Zwaar zorgbehoevende personen zitten soms “gebetonneerd” in bepaalde instellingen,
omdat er geen alternatieven zijn. Mensen nemen plaatsen aan die ze kunnen krijgen, niet
omdat ze op een geschikte plaats liggen
In de groepsgesprekken wordt zeer veel belang gehecht aan de mogelijkheid tot thuisopvang.
Zeker voor de doelgroep waar hier wordt over gepraat wordt het als een essentiële schakel
gezien in het aanbod van voorzieningen. Ook wanneer kritische vragen worden gesteld in
welke mate “zwaar zorgbehoevende personen” in een thuissituatie kunnen opgevangen
worden, wordt erkend dat het niet vanzelfsprekend is, maar dat thuisopvang een stuk
makkelijker zou kunnen worden indien die ingebed wordt in omkaderende voorzieningen
(zie ook paragraaf zorgzwaarte).
Er wordt erkend dat in de thuiszorg vandaag een reëel risico bestaat op isolement van de
persoon. Daarom zouden juist complementaire voorzieningen zoals dagcentra een zeer
belangrijke meerwaarde kunnen betekenen.
In de thuiszorg is er enorme versnippering van diensten die ter beschikking staan: met als
gevolg dat gepuzzeld moet worden met al die voorzieningen. De situatie is bovendien niet
overzichtelijk en nauwelijks gecoördineerd. Er is een absolute behoefte aan een manier om
de verschillende soorten thuishulp gecoördineerd te krijgen.
Ook voor de thuiszorg wordt een gebrek ervaren aan specifieke competentie voor dit
profiel van patiënten. De deelnemers aan het interview betwijfelen of in de huidige context
van versnipperde thuiszorg competente zorgverlening kan worden aangeboden (incl. de
mantelzorg). Klassieke diensten van de thuiszorg zijn zeker niet altijd ingesteld op het
specifieke profiel van NAH-patiënten. Het moeilijkste om te kiezen voor thuisopvang is het
grote verschil tussen de ondersteuning die potentieel beschikbaar is bij intramurale
voorzieningen en die in de thuiszorg. Mensen die worden opgenomen, zijn omkaderd door
allerlei professionals wat niet altijd kan gezegd worden van een thuisomgeving. Maar een
thuisomgeving blijft een meer gewenste leefomgeving in de chronische fase.
De patiëntenvertegenwoordigers pleiten er voor om zowel in te zetten op thuiszorg als op
intramurale zorg”. De omgeving en de patiënten moet eigenlijk van de mix van voorzieningen
beroep kunnen doen en afhankelijk van de fase en persoonlijke omstandigheden meer of
minder beroep kunnen doen op intramurale of transmurale support.
Infrastructuur en aangepaste hulpmiddelen zijn voor de patiëntenvertegenwoordigers een
cruciaal element in de thuisopvang en in de voorzieningen, maar wordt niet ervaren als een
groot probleem. De verschillende fondsen die hier tegemoet komen functioneren goed, zij
het dat de administratieve weg soms lang is, waardoor er ook onzekerheid blijft.
Voor de mantelzorgers is het belangrijk dat ze weten dat er op termijn een (definitieve)
opvang mogelijk is, en dat die inderdaad kwaliteitsvol is en afgestemd op de behoeften van de
patiënten. Het toekomstperspectief over de zorg van de thuisverpleegde patiënt is toch een
bekommernis, maar als er wat meer zekerheid kan worden geboden over toekomstige
opvang zal de huidige druk op de intramurale voorzieningen vanzelf afnemen. Nu zoeken
mensen om “preventieve” redenen opvang in intramurale settings.
Bij het aanbieden van voorzieningen vragen de patiëntenvertegenwoordigers in zekere mate
rekening te houden met het aspect afstand: soms worden de afstanden van bepaalde
voorzieningen echt te groot voor bepaalde groepen. Dat kan bijv. een probleem worden als
ze ouder worden of afhankelijk zijn van openbaar vervoer. Let wel het gaat hier om een