Chronische zorgbehoeften bij personen met een NAH - KCE

176 NAH KCE reports 51
7.7.2 Het soort voorzieningen
7.7.2.1 PATHOLOGIESPECIFIEKE BENADERING
Volgens de gesprekspartners is het niet noodzakelijk een goede optie om voor elke
aandoening aparte zorgvoorzieningen te creëren. Het garanderen van zorg voor een mix van
een cliëntenpopulatie kan zowel op het niveau van het aanbod als op het niveau van de vraag
een meerwaarde bieden. In die zin pleiten de patiëntenvertegenwoordigers dus zeker niet in
termen van een segmentering van voorzieningen in functie van de aandoening. Een gemengd
publiek in de voorzieningen heeft belangrijke voordelen. Voor de patiënt betekent dat
minder een confrontatie met hoe erg alles zal worden en wordt het fenomeen van de
stigmatisering vermeden (zoals bijv. de psychiatrie)
Er moet in de centra voor gewaakt worden dat degelijke en aangepaste competentie
aanwezig is en een voldoende vertrouwdheid met een aantal aandoeningen, om daar op een
gepaste manier op te kunnen inspelen. De zorgvoorzieningen moeten kunnen werken vanuit
een zekere ervaring en met bepaalde types aandoeningen
7.7.2.2 ONVOLDOENDE (AANGEPAST) AANBOD
De patiëntenvertegenwoordigers wijzen erop dat het huidige zorgaanbod in de chronische
fase ontoereikend is. De belangrijkste tekortkoming die wordt ervaren is dat het hulpaanbod
beter moet afgestemd zijn op een “integrale leefsituatie”. Voor de doelgroep van 18-65
jarigen wordt de rol van de thuiszorg als zeer belangrijk gezien, maar ook daar moet
dringend gewerkt worden aan een “geïntegreerd” model, waarbij mensen in een thuissituatie
kunnen terugvallen op verschillende soorten voorzieningen als daar behoefte aan is
De patiëntenvertegenwoordigers ervaren vooral problemen om zwaar zorgbehoevende
personen met een NAH een aangepaste “leefsituatie” aan te bieden. De belangrijkste klacht
die geuit wordt is dat de bestaande voorzieningen vandaag niet altijd in staat zijn om een
voldoende gecombineerd en op het dagelijks leven afgestemd zorgaanbod aan te bieden. In
de huidige aanpak wordt zorg zeer “instrumenteel” aangeboden: als een louter technische
ondersteuning voor een klinische behoefte: Er wordt echter voor gepleit om visie rond
chronische zorg beleidsmatig te verbreden naar een “kwaliteit van leven” benadering. In de
groepsinterviews wordt gepleit voor een soort “service” model. Daarbij wordt gebruik
gemaakt van diensten in functie van de noden die op bepaalde momenten opduiken. Het valt
op dat de aanbodskant eigenlijk geen traditie heeft om met een “gecombineerde stoornis”
die eigen is aan NAH om te gaan. In de voorzieningen werkt de opsplitsing tussen “mentale”
en “fysieke” problemen te verlammend. De voorzieningen weigeren vaak het gedragsmatige,
of kunnen de verpleegkundige en paramedische behoeften niet aan.
7.7.2.3 NAAR EEN VRAAGGESTUURD MODEL IN DE CHRONISCHE ZORG
In de discussie over een meer aangepast aanbod van activiteiten vragen de
patiëntenvertegenwoordigers meer aandacht voor inspraak Er moet een aanbod van
activiteiten zijn op integratie van de samenleving, en dat kan alleen als goed ingeschat wordt
welke behoeften er zijn bij de bewoners. Sommige mensen willen in bepaalde “fasen” bijv.
geen therapie, en daar moet misschien ook rekening mee gehouden worden, om op die
manier het gebruik van het aanbod wat te kunnen flexibiliseren
7.7.2.4 INTRAMURALE OPVANG
Vooral bij de “nursing-tehuizen” wordt de formele scheiding tussen verplegende tehuizen
met medisch-paramedische ondersteuning en de gehandicapten nursing-tehuizen als zeer
belemmerend ervaren. Bovendien wordt gewezen op de verschillende “visies” van waaruit
bijv. de gehandicaptensector opereert: er is sprake van een grote tweespalt omdat beide
soorten instellingen vanuit een andere benadering en met een ander personeelsbestand