Chronische zorgbehoeften bij personen met een NAH - KCE

162 NAH KCE reports 51
schalen. Instellingen scoren schalen vaak niet in functie van de klinische toestand van de
patiënt, maar eerder strategisch. Bovendien vermoeden de geïnterviewden dar de
complexiteit van de probleemstelling mogelijk een zeer moeilijk scoringsinstrument vereist,
dat mogelijk niet praktisch bruikbaar is.
HET OVERWEGEN OF DE PATIËNT NOG ZEKERE “RECUPERATIEMOGELIJKHEDEN”
HEEFT
Bij de revalidatie-instellingen is het primaire criterium over het algemeen een inschatting van
de mate van “baat” dat een patiënt zal hebben bij een multidisciplinaire revalidatie. Een
centrum neemt deze regel niet als prioritair criterium, maar wijkt in die benadering af van de
meeste andere. Dit centrum maakt deze keuze vooral vanuit de overweging dat er anders
teveel mensen tussen de mazen van het net zouden vallen tussen de acute voorziening en de
chronische opvang. Er wordt op gewezen dat andere revalidatie-instellingen “teren” op dit
gegeven, en zich enkel toespitsen op de “beste gevallen”.
Deze inschatting van revalideerbaarheid in de verschillende revalidatieafdelingen is gebaseerd
op zeer uiteenlopende criteria. In de meeste revalidatie-instellingen is dat een klinische
inschatting. In één instelling wordt expliciet gezegd dat de inschatting ook gemaakt wordt
van de mate waarin de volwassenen opnieuw revalideerbaar zijn om in een thuisomgeving te
kunnen functioneren. De motivatie en de wil van de familie kan daar een zeer belangrijk
element in zijn.
In geen enkele van de andere gecontacteerde instellingen is de behandelbaarheid van de
aandoening of de kans op herstel een criterium in de opnameprocedure. De aard van de
instellingen is van nature zo dat ze instaan voor opvang, niet voor potentieel herstel of
onderhoud: het gaat om eindbestemming in deze instellingen Zowel bij VF instellingen als bij
RVT’s gaan de zorgverleners ervan uit dat personen met degeneratieve stoornissen niet
verbeteren in hun functioneren in de loop van de tijd en dat personen met een nietdegeneratieve
stoornis redelijk stabiel functioneren bij opname. Voor deze personen is een
“onderhouds”-behandeling sowieso nodig.
HET OVERWEGEN OF MET DE PATIËNT NOG ACTIVITEITEN KUNNEN WORDEN
ONDERNOMEN
In sommige VF/AWIPH instellingen wordt de opmerking gemaakt dat ze bij de overweging
rond patiënten, de mate waarin ze als organisatie een “meerwaarde” voor de patiënt kunnen
bieden een rol speelt. Er wordt expliciet gezegd dat patiënten “waarvoor geen meerwaarde
kan worden geboden” eerder in een ander type instelling thuishoren, omdat ze de werking
met andere bewoners/patiënten gaan belemmeren. Die verwachte “meerwaarde” kan zowel
te maken hebben met de fysieke toestand als met de motivatie van de kandidaat bewoner.
In dit geval berusten instellingen op hun netwerk (zie infra) Eén instelling die bijvoorbeeld
van z’n bewoners verwacht dat ze meedoen aan de georganiseerde dagbestedingen (zie ook
strategie en cultuur), verwijzen kandidaten soms door naar instellingen waar dit niet vereist
is indien de kandidaat expliciet stelt niet aan dagactiviteiten wenst deel te nemen.
Sommige VF instellingen verwijzen door naar bijv. RVT’s indien de bewoner niet meer aan
het groepsgebeuren kan meedoen door bijv. dementie. Het is op zich echter geen cruciale
factor in de opnamebeslissing. De oorspronkelijke handicap is dan niet meer het grootste
probleem voor die persoon.
De inschatting van de mate waarin bewoners nog activiteiten kunnen doen of participeren
aan het groepsleven is in zeer sterke mate beïnvloed door gedragsfactoren (zie infra)
(DE VERWACHTE GEVOLGEN VAN) SPECIFIEKE PATHOLOGIE
In sommige VF-centra wordt expliciet aangehaald dat het type pathologie een belangrijk
criterium is in de overweging tot opname. Vooral degeneratieve (evolutieve) aandoeningen,
worden als het kan vermeden. De beslissing om bepaalde pathologieën niet op te nemen