Internationale Commerciële Contracten - Mr M.J.G.P. Kaplan

4 . Het afbreken van onderhandelingen 89
Dit laatste volgt à contrario uit het reeds genoemde arrest Polak­
Zwolsman van de Hoge Raad en in de lagere rechtspraak is die
verplichting tot voortzetting en afronding van de onderhandelingen
ook herhaaldelijk uitgesproken. Ik verwijs daartoe naar de uitspraken
van de President in kort geding van Rechtbank Haarlem, 6
december 1985, NJ 1986,744 en naar het arrest in hoger beroep van
een kort geding van Hof Amsterdam van 7 mei 1987, NJ 1988,430.
In de eerste uitspraak besliste de President van Rechtbank Haarlem
onder verwijzing naar het arrest van de Hoge Raad van 18 juni
1982, NJ 1983, 723, dat de eisen van de pré-contractuele goede
trouwer toe kunnen dwingen dat een onderhandelingspartner zich
ervan onthoudt de onderhandelingen af te breken, indien de wederpartij
onder de gegeven omstandigheden mocht vertrouwen dat
enigerlei contract in ieder geval uit de onderhandelingen zou voortvloeien.
Die eisen van de redelijkheid en billijkheid, die ook de
onderhandelingsfase beheersen, kunnen er onder omstandigheden
toe leiden dat een opstappende partij geboden wordt zich weer in
de onderhandelingen te begeven en zelfs - indien daartoe aanleiding
bestaat - verboden wordt onderhandelingen met concurrenten
te voeren.
De uitspraak van Hof Amsterdam zal in zoverre tot de verbeelding
spreken, dat deze betrekking had op onderhandelingen over de verfilming
van een roman van Simon Vestdijk De Ziener. Een cineast was
bezig een filmscenario te schrijven op basis van deze roman. Om te
voorkomen dat een andere filmer in dezelfde periode een contract zou
sluiten met de weduwe van Simon Vestdijk (die als erfgename in de
auteursrechten van Simon Vestdijk was getreden) en met de uitgeverij
De Bezige Bij, bedong de cineast een optie, zodat het aan de auteursrechthebbende
niet vrijstond in die optieperiode een contract met een
andere cineast te sluiten. Na het einde van de eerste optieperiode vroeg
en verkreeg de cineast een verlenging van de optietermijn, terwijl hij
tevens een eerste versie van het scenario naar de weduwe Vestdijk
zond. Later verzocht hij een tweede verlenging van de optietermijn,
omdat hij er nog niet in was geslaagd de financiering van De Ziener
rond te krijgen. De weduwe Vestdijk weigerde echter mede te werken
aan een tweede verlenging v,!n de optietermijn, omdat zij er geen
vertrouwen in had dat het filmscenario nog zodanig zou worden gewijzigd
dat dit voor de weduwe Vestdijk aanvaardbaar zou zijn. Die weigering
werd door het Hof Amsterdam afgestraft: er waren hier omstan-