Internationale Commerciële Contracten - Mr M.J.G.P. Kaplan

148 Internationale commerciële contracten
tenissen uit overeenkomst (Trb.1980, 156), dat op 1 september
1991 voor Nederland in werking is getreden. Aan dit verdrag (afgekort
EVO) wordt in deze bijdrage bijzondere aandacht besteed.
Vooraf merk ik op dat het EVO zogenaamde universele werking
heeft (art. 2). Dit betekent, dat het EVO van toepassing is ook al is
het daardoor aangewezen recht niet het recht van een verdragsstaat.
Zouden wij op basis van het EVO op een internationaal contract
bijvoorbeeld het recht van Egypte moeten toepassen, dan kan niet
worden gesteld dat Egypte geen verdragsstaat is (hetgeen op zichzelf
genomen juist is) en daarom het Egyptisch recht niet toepasselijk
is. Dat Egypte geen partij is bij het EVO, doet niet ter zake.
Het IPR heeft, zoals gezegd, tot taak internationale rechtsverhoudingen
aan een bepaald nationaal rechtsstelsel te onderwerpen en
hanteert daarvoor verwijzings- of conflietregels. De conflictregel
opereert door middel van een aanknopingsfactor (bijvoorbeeld
ligging der goederen, plaats van vestiging van cen contractspartij).
Uit het geheel van internationale aanknopingen wordt één aanknoping
uitgekozen om de rechtsverhouding aan het aldus aangewezen
rechtsstelsel te onderwerpen. Daarmee is een belangrijke taak van
het IPR gegeven: het bepalen van het recht dat van toepassing is op
een internationale rechtsverhouding. Daarnaast houdt het IPR zich
ook bezig met de vraag welke rechter bevoegd is om kennis te
nemen van geschillen die voortvloeien uit internationale rechtsverhoudingen;
wat het Nederlandse IPR betreft, gaat het dus om de
vraag of de Nederlandse rechter - het Nederlandse rechterlijke
apparaat als zodanig - kennis mag nemen van dergelijke geschillen.
Ten slotte speelt in het Nederlandse IPR het probleem van de
erkenning en tenuitvoerlegging van buitenlandse vonnissen in
Nederland. Om een voorbeeld van dit laatste te geven: is een Italiaans
vonnis waarbij een Nederlandse ondernemer tot schadevergoeding
is veroordeeld in Nederland te executeren? Zou het verschil
maken wanneer het niet een Italiaans vonnis, maar een in
Australië gegeven rechterlijke beslissing betreft? Dit laatste maakt
inderdaad verschil, omdat met Australië geen verdrag bestaat waarin
de erkenning en tenuitvoerlegging van vonnissen is geregeld,
terwijl tussen Nederland en Italië het hierna te noemen verdrag
geldt. De kwestie van de erkenning en tenuitvoerlegging van
vreemde vonnissen laat ik verder rusten.