Предавања 2011 - Универзитет „Св. Кирил и Методиј“

_________________________________________________________
104
посебно му беше оштетен видот, поради што тој го намали интензитетот
на своите научни истражувања, но не и продуктивноста на поетски
план. Во текот на само 13 години (1980–1993), тој остварува исто
толку поетски збирки колку и во сиот претходен, безмалу четириесетгодишен
период! Една по друга се појавуваат поетските книги: „Чешмите“,
„Послание“, „Црква“, „Златоврв“, „Сеизмограф“, „Небеска река“
и, на крајот, последната – „Црн овен“. Тоа се миговите кога од него се
откорнува воздивот:
„Од моите големи таги
си правам малечки песни“.
Стихозбирките што ги споменуваме се исполнети со болни и
драматични сведоштва за еден истоштен и сè поскептичен човек, но во
кого сè уште гргори неисцрпна духовна енергија и животна сила. Така,
Конески ќе нè сепне и ќе нè изненади со двете последни свои стихозбирки:
„Небеска река“ (1991) и „Црн овен“ (1993). Во првата, покрај
новите стихови, се појавува циклус препеви од германската лирика со
стиховите на Клопшток, Гете, Шилер, Хелдерлин и Хајнрих Хајне,
нему близок лирик од најраните години. Во прологот, пак, на својата
последна книга, Конески ќе рече:
„...Дојде време не само кај други, ами и кај самиот мене, да се
јавува мислата дека е ред веќе да молкнат моите месни. Дури бев
уверен дека ’Небеска река‘ ќе биде моја последна збирка. Но, летоска
во Дојран песните пак почнаа да се множат...“
Конески ќе го заокружи своето исповедно завештание со
необичниот исказ: „Порано имало обичај на свети Атанас да се коле
курбан бел овен годинак. Годинак – за да означи дека изминал уште
едне годишен круг; бел, за да се знае дека уште еднаш денот ја навасува
ноќта, светлината мракот. Но јас оваа година водам по себе црн овен.
Прости ми, средсело“.
Последната книга на Конески завршува со не помалку необичниот
циклус „Пораки од Исток“ со препеви од Сумер, Тибет, Индија, –
земји просторно и временски нему далечни, но блиски и созвучни со
пораките што на нашата современост, а на залезот на својот живот, ни
ги упатува големиот човек и поет на заминување.
Така, можеби во најубавата песна од овој завршен циклус, Конески
ќе му се обрати на својот современик преку препевот на песната
„Носорог“ на следниов начин:
„Милозливост, рамнодушност, сочувство, слобода,
некогаш и радост со друг пројавувајќи
без омраза спрема никого во светот,
самотен оди како носорог.