(Cd,Mn)Te - Instytut Fizyki PAN

Może to też być elektron, z tym że przekrój czynny na kreację pary w poluelektronu jest o kilka rzędów wielkości mniejszy od przekroju czynnegona kreację pary w polu jądra atomowego.Rysunek 2.1.3. Kreacja pary elektron-pozyton (e− − e+) w polukulombowskim jądra atomowego; elektrony powłokowe pominiętoponieważ są nie istotne w tym zjawiskuCharakterystyczne jest, że po spotkaniu elektronu z pozytonem w 99,8 %przypadkach, dochodzi do anihilacji na dwa kwanty gamma. Fotony anihilacyjneemitowane są wówczas (w układzie środka masy) w przeciwnych kierunkach.Jak już wspomniano, muszą być spełnione zasady zachowania ładunku, pędujak i energii, stąd też energia każdego z kwantów przy anihilacji dwufotonowejjest równa 511 keV. Fotony te mogą później oddziaływać tak, jak wcześniej opisano.Oczywiście dowolna z opisanych kombinacji oddziaływań może nastąpić również,gdy foton pozbywa się części, bądź całej energii w objętości detektora.Zaniedbując ucieczkę promieniowania charakterystycznego z objętościdetektora (tak zwanych linii fluorescencyjnych), jedynie wyniki efektufotoelektrycznego przy całkowitej absorpcji energii zderzenia, dają użytecznąinformację o energii fotonu.Prawdopodobieństwo zajścia reakcji między promieniowaniem X i gamma,a materiałem detekcyjnym zależy od liczby atomowej (Z) i jest proporcjonalnedo Z n (gdzie 4