(Cd,Mn)Te - Instytut Fizyki PAN

W przypadku elektronów o energii rzędu 10 keV, korzystając ze wzoru (4.2.1) możemyłatwo otrzymać wartość długości fali λ=0,12 Å. Rozważając zjawiska dyfrakcji dlaelektronów wiemy, że: elektrony oddziaływują z polem elektromagnetycznym, elektrony dają obraz dyfrakcyjny skupiony wokół refleksu rzędu zerowego, elektrony wnikają na głębokość kilku warstw atomowych, dla dyfrakcji elektronów zjawiska dynamiczne są lepiej widoczne.W sytuacji kiedy długość fali promieniowania jest porównywalna (lub mniejsza)ze stałą sieci rejestrujemy wiązkę ugiętą w kierunku wyraźnie różniącym się odkierunku wiązki padającej. Wyjaśnienie mechanizmu powstawania wiązki ugiętejna krysztale przedstawił W. L. Bragg [4]. Zakładamy, że fala padająca odbijasię zwierciadlanie od równoległych płaszczyzn w krystalicznym ośrodku. Każdapłaszczyzna odbija jedynie niewielką część promieniowania podobnie jak lustroz warstwą srebra. Przy takim odbiciu kąt padania jest równy kątowi odbicia, zaś gdyfale odbite od równoległych płaszczyzn wzmacniają się powstaje wiązka dyfrakcyjna.Rozważmy rozpraszanie sprężyste (energia promieniowania nie ulega zmianie podczasodbicia). Mamy dwie równoległe płaszczyzny odległe od siebie o d (rys. 4.2.2). Różnicadróg optycznych dla promieni odbitych od sąsiednich płaszczyzn wynosi 2dsinΘ, gdzieΘ jest kątem pomiędzy płaszczyzną a promieniem.Rysunek 4.2.2. Schemat służący wyprowadzeniu wzoru narównanie Bragga [4].Wzmocnienie ugiętego promieniowania na każdej następnej płaszczyźnie mamiejsce, gdy różnica dróg optycznych wyniesie całkowitą wielokrotność |n| długościfali λ. Odbicie tego typu może zachodzić jedynie, gdy spełniony jest warunek: λ ≤ 2d.Zatem zapiszmy wzór:2d·sinΘ=nλ (4.2.2)Podczas wzrostu warstwy epitaksjalnej obserwowany doświadczalnie obraz dyfrakcyjnywynika z dwóch mechanizmów: pierwszy to dyfrakcja trójwymiarowa (3D) w objętościkryształu, drugi to dwuwymiarowa (2D) mająca miejsce na powierzchni kryształu.92