(Cd,Mn)Te - Instytut Fizyki PAN

Rysunek 2.2.2. Porównanie uzyskanegoobrazu dla detektora na CdTei scyntylatora. Po prawej stronie obrazuzyskany z detektora na CdTe orazschemat przekazu impulsu, z lewejstrony obraz uzyskany z scyntylatoraoraz schemat układu optycznego doprzekształceniaimpulsuz uwzględnieniem dodatkowychelementów optycznych [11].Rysunek 2.2.2 stanowi porównanie obrazów uzyskanych z detektorapółprzewodnikowego na CdTe (po prawej stronie) i ze scyntylatora (po lewej stronie).Widoczne jest, że obraz z detektora na CdTe jest jaśniejszy i lepiej przedstawia kształtykości i tkanki miękkiej. Poza tym przy stosowaniu detektora na CdTe nie potrzebujemydodatkowego układu optycznego jaki jest potrzebny przy stosowaniu scyntylatora.Biorąc pod uwagę, że detektory scyntylacyjne są sprzężone z fotopowielaczemi układem zasilania dynod (rys.2.2.2), detektory półprzewodnikowe w zakresie niskichoraz średnich energii promieniowania gamma są bardziej perspektywicznedo zastosowań jako ręczne sondy.Jak już wspomniano wcześniej do zastosowania w medycynie nuklearnejoptymalne wydają się detektory CdTe i (Cd,Zn)Te. Ze względu na swoje własnościfizyczne oferują one: duży współczynnik absorpcji promieniowania, dobrą energetyczną i przestrzenną zdolność rozdzielczą, pracę w temperaturze pokojowej bez konieczności ich chłodzenia.Bardzo wysoka wydajność rejestrowanego promieniowania wynika z: dużej liczby atomowej Z, odpowiednio wysokiej gęstości tych materiałów, dobrej zdolności rozdzielczej, zwłaszcza w strukturach pikselowych.Istotnym wydaje się fakt, że detektory wykorzystujące te kryształy niewymagają wysokich napięć (HV - High Voltages). Zwykle mają od 10 V do100 Vna każdy milimetr grubości detektora. Uwagę skupiły na sobie kryształy CdTei (Cd,Zn)Te, głównie ze względu na szeroki zakres detekcji. Rejestrują onepromieniowanie w zakresie od 10 keV do 1 MeV dla grubości kryształu od 100 μmdo 5 mm.28