HMP 80 Running Wild

ich utworów ma uporządkowaną strukturę:
zwrotka - bridge - refren. To dla mnie ważne;
na wszystkich albumach, nie tylko na tym najnowszym.
Jak Twoje podejście do muzycznej agresji
ewoluowało w ciągu Twojej 25-letniej kariery
gitarzysty?
Pod koniec ostatniej dekady XX wieku obserwowałem,
że sola gitarowe nie są już cool. Nu
metalowe zespoły rzadko je grały. Ale solówki
powróciły ostatnio znów do mody. W ciągu
ostatnich 20 lat gitarzyści stroili swoje gitary
niżej niż dawniej - w B, C, co znacznie różni
się od standardowego strojenia. Być może brzmi
to ciężej, ale ja osobiście nie lubię tak stroić
gitary do grania solówek. Nie pasuje to do mojego
stylu. Wobec tego stroję swoją gitarę zaledwie
o pół tonu niżej. Malmsteen też tak robi.
Przy okazji ułatwia to zadanie wokaliście. Poziom
agresji jest inny u każdego gitarzysty.
Zdarza się i tak, że charakter całych kompozycji
narzuca gitarzystom konkretne podejście do
ich grania. Niektóre melodie wymagają łagodniejszego
traktowania. U mnie jest tak, że jak
gram heavy, power metal lub czasami hard
rock, to dostosowuję brzmienie gitary do kompozycji,
a nie na odwrót. Ballada? Emocjonalnie.
Metalowy killer? Agresywnie. Wspomagałem
kiedyś Tim Ripper Owensa na jego trasie
po Ameryce Południowej. Miał w setliście
mnóstwo dynamicznych numerów, np. z albumu
Judas Priest "Jugulator". Oczywiście potrzebowałem
w nich dać czadu. Uważam, że
dla każdego gitarzysty istotne jest, aby przekazywać
wiele różnorodnych emocji, zamiast
ograniczać się do jednej konwencji.
Czy zaczynałeś w dzieciństwie od gry na instrumencie
smyczkowym?
Nie, od fortepianu. Oznacza to, że na samym
początku grałem muzykę klasyczną. Następnie
zainteresowałem się keyboardem (bardziej
pop). W wieku 9/10 lat chwyciłem za gitarę
elektryczną (Kiko jest rocznikiem 1983 -
przyp. red.). Od tego czasu rock'n'roll / metal
to moja największa pasja. W międzyczasie
uczyłem się też gitary akustycznej. W tej chwili
gram zarówno na klasycznej, akustycznej,
jak i na elektrycznej gitarze.
Pracujesz jako nauczyciel?
Tak. Uczę grać wszystkie gatunki muzyczne.
Lubię blues (Steven Ray Vaughan, B.B. King,
Albert King), muzykę klasyczną, brazylijską
muzykę etniczną, bossanovę, sambę, jazz. Na
pierwszym miejscu jest u mnie heavy metal.
Tak się składa, że moi studenci przychodzą
głównie doskonalić heavy metalowy warsztat.
Foto: Kiko Shred
A co powiedziałbyś o muzyce neoklasycznej?
W moim odczuciu definicja metalu neoklasycznego
gryzie się z definicją muzyki neoklasycznej
(Igor Strawiński, Siergiej Prokofjew,
Witold Lutosławski).
Jak dla mnie, pionierami muzyki neoklasycznej
byli Ritchie Blackmore i Uli Jon Roth.
Podejrzewam, że musieli oni studiować muzykę
klasyczną i barokową, słyszę to. W tym stylu
chodzi o używanie - podczas gry heavy metalu
- progresji akordów typowej dla muzyki
klasycznej i barokowej (blues i rock'n'roll stosują
zupełnie inną strukturę akordów). Rozpoczęło
się to od utworu Deep Purple "Burn",
gdzie sola klawiszowe nie mogłyby być bardziej
barokowe. Inne europejskie zespoły to
podchwyciły, zwłaszcza Malmsteen i Helloween.
U wielu tego typu europejskich zespołów
dostrzegam klasyczne przygotowanie.
Mam tutaj na myśli kapele niemieckie, brytyjskie,
ale też fińskie (Stratovarius). Natomiast
pojęcie muzyki neoklasycznej w tradycyjnym,
nie rockowym ujęciu, faktycznie odnosi się do
określonych lat (od "Pulcinelli" Strawińskiego
1919r. do jego "Żywotu Rozpustnika" 1951r. -
przyp. red.). Możliwe, że doszło to zderzenia
terminologii.
Mamy na YouTube dwa klipy promujące LP
"Rebellion" - do utworów "Mirror" i "Information
War". Czy uważasz, że wszyscy słuchacze
powinni rozpocząć znajomość z Twoją
twórczością właśnie od nich, nawet po dacie
premiery całego albumu?
Te klipy faktycznie są dobre na początek, bo w
obecnych czasach obraz mocniej oddziałuje na
ludzi niż sam dźwięk. Słuchacze lubią widzieć
zespół, a nie tylko go słyszeć. Oprócz "Mirror"
i "Information War", mamy też video do utworu
tytułowego.
Skoro są one właściwe na sam początek, to
jaki cel przyświeca "Intro"?
Chciałem, żeby na albumie znalazło się dokładnie
10 tracków, bo wszystkie moje poprzednie
też miały ich dziesięć. Naprawdę nie
chciałem rozpocząć od ciężkiego "Mirror". Wolałem
zaproponować "Intro", aby poprzez nie
skoncentrować uwagę słuchacza na muzyce.
Czy uważasz swoją muzykę za otwartą na
swobodną, indywidualną interpretację, a może
przeciwnie - każdy powinien dążyć do pojmowania
jej w jeden i ten sam, "właściwy"
sposób?
Fani mogą odbierać muzykę tak, jak chcą. Za
pomocą instrumentów staram się wyrazić emocje
i sprawić, aby ludzie chętnie mnie słuchali.
Ktoś może poczuć się lepiej po spotkaniu z
moją twórczością lub nauczyć się czegoś nowego.
Bądź też wybrać się na swego rodzaju artystyczną
wyprawę, próbując uciec od problemów
dnia codziennego? Ale wówczas ten
sam album mógłby być czymś kompletnie innym
dla dwóch różnych słuchaczy. W szczególności,
że jak sam przyznałeś, dotyka on
problemów wewnętrznych Brazylii, niekoniecznie
znanych wszystkim Europejczykom.
Prawdopodobnie tak właśnie jest.
Zaraz na początku albumu, w pierwszym nieinstrumentalnym
kawałku "Mirror" pojawia
się jednak taki tekst: "You are not different
than me when you look to the mirror" / "Nie
różnisz się ode mnie, gdy spojrzysz w lustro".
Pozwól, że zastanowię się, jakimi słowami to
skomentować. Bo chodzi o wewnętrzną wojnę
ideologiczną w Brazylii. Ludzie gniewają się
wzajemnie na siebie. Zbyt wiele ich różni.
Uważają różnice poglądów za powód do wzajemnej
wrogości. Wystarczy, że ktoś lubi inną
muzykę i już nie może należeć do tego samego
grona przyjaciół. Ja natomiast chciałem powiedzieć
w "Mirror", że wszyscy jesteśmy takimi
samymi ludźmi. Nie ma znaczenia kolor skóry,
wyznanie religijne, status materialny, bo i tak
ostatecznie każdy jest człowiekiem. Jesteśmy
identyczni. Nie różnimy się.
Czy myślałeś o jakiejś specyficznej grupie
żołnierzy w "Honour To The Fallen Brothers"?
Ten numer nie jest o żołnierzach, lecz o wszystkich
ludziach, których straciliśmy, bo umarli.
Powinniśmy darzyć ich godną pamięcią.
Jak skomentowałbyś udział Doogiego White'a
na "Rebellion"?
Spotkałem Doogiego White'a w 2018 roku, w
ramach południowo-amerykańskiej trasy "Metal
Singers" (Brazylia, Chile, Peru, Paragwaj) z
udziałem czterech wielkich wokalistów: Andre
Matos, Udo Dirkschneider, Blaze Bayley i
Doogie White. Ja tam grałem na gitarze, Lucas
Tagliari na perkusji a Will Costa na basie
(dwaj ostatni z mojego zespołu). Zaprzyjaźniliśmy
się. W zeszłym roku poprosiłem Doogiego
White'a o gościnne zaśpiewanie na naszym
albumie. Wybrał utwór "Thorn Across
My Heart".
Czy jest jakiś kraj, do którego bardzo chciałbyś
się wybrać, ale nie miałeś jeszcze takiej
okazji?
Niemcy, Anglia, ogólnie Europa i Ameryka
Północna. Dobrze znam Amerykę Południową,
ale nie miałem jeszcze okazji zobaczyć innych
kontynentów. Chciałbym to kiedyś zmienić.
Czy chciałbyś coś jeszcze dodać dla Twoich
polskich fanów?
Zapraszam Was do posłuchania mojej muzyki.
Obserwujcie mnie na Facebooku i na Instagramie.
Ale nie na WhatsAppie.
Sam O'Black
KIKO SHRED 143