HMP 80 Running Wild

Foto: Distant Past
Czy podzielasz pogląd, że o ile sama Szwajcaria
jest powszechnie kojarzona z neutralnością,
o tyle międzynarodowe misje pokojowe
są szalenie ważne, a może nawet emocjonujące
dla Szwajcarów?
Nie czuję się ekspertem w tym temacie. Z tego
co się orientuję, mogę jednak powiedzieć, że
szwajcarscy żołnierze zasłynęli w historii z pełnienia
roli najemników. W średniowieczu istniał
na nich spory popyt, a ponieważ nie służyli
żadnemu królowi w swoich stronach, to udzielali
się w imię tego, kto oferował im godziwe
wynagrodzenie. Dobrym tego przykładem może
być choćby szwajcarska straż papieska.
Czy "I am Omega" opisuje strach egzystencjonalny
podsycany przez szwajcarskie media
głównego nurtu?
Nie. "I am Omega" napisałem po obejrzeniu
filmu "The Omega Man" z 1973 roku. Uwielbiam
science fiction, stąd wiele spośród moich
utworów ma apokaliptyczny lub utopijny temat.
Sam film został oparty o nowelę "I am
Legend". Istnieje też współczesna ekranizacja o
tym samym tytule, a także zupełnie inny film z
podobnym pomysłem, "The Last Man on
Earth".
Wbrew temu, co powiedzieliśmy o zwartości
Waszych najnowszych numerów, "Dawn City"
ciągnie się ponad siedem minut. Czy uważasz,
że najlepsze epic metalowe hymny są
konkretne, nawet jeśli długie?
To zależy. Podobają mi się takie z jednym riffem,
jak i te dłuższe, magiczne, z wieloma zmianami.
Najważniejsze, jak je wykonano, czy
brzmią wiarygodnie, oraz czy zamysł twórcy
ma szansę trafić do właściwej grupy słuchaczy?
Co do "Dawn City", przedstawiamy w nim eksperymentalne
miasto Aeroville w Indiach, którego
mieszkańcy żyją bez pieniędzy, bez rządu
i bez religii (o tym też śpiewamy). Mówi się, że
potrzebujemy zmienić styl życia, żeby ludzka
rasa mogła dalej ewoluować. Jak ta ryba, która
po raz pierwszy wyszła z wody... Prawdziwa
utopia na Ziemi to ciekawy koncept, ale czy dałaby
radę? "Dawn City" składa się z trzech części:
w pierwszej opisujemy miasto, w drugiej intencję
jego założyciela, a trzecia podsuwa wskazówki
dlaczego jest ono skazane na upadek.
Fajny utwór z fajnym tematem. Jeśli ktoś jeszcze
to wygoogluje, dowie się o tym i pomyśli z
trochę innej perspektywy o ludzkiej ewolucji,
moja misja zakończy się sukcesem.
Pod Waszym postem na Facebooku z video
"Queen of Sin" (it rocks out!), gitarzysta zarówno
Distant Past, jak i Age of Disclosure,
Ben Sollberger, napisał: "Distant Past, powinniśmy
zaplanować kolejny wspólny projekt!".
Odpowiedzieliście: "Powinniśmy. (…)
Nie ma nas już w Kansas". O co w tym chodziło?
(śmiech) Czasami mamy ochotę sobie pożartować!
Ale opowiem Ci o tym. Age of Disclosure
to metalowy projekt Bena, w ramach którego
współpracowaliśmy po raz pierwszy. Ja
grałem tam nie tylko na basie, ale również zaśpiewałem
(w moim studiu). Wokalista Distant
Past, "Jay Jay", zresztą też tam śpiewa.
Mamy sporo wspólnych muzycznych doświadczeń,
również wyniesionych z zespołu Skrylls.
Ben właśnie wydał album Ben Sollberger Project
"I Hate to Say", na którym zrobił wszystko
sam - sprawdź to. W każdym razie, gdy on
pisał "I'm from Jersey", ja zaproponowałem "Nie
ma nas już w Kansas", co nie ma nic wspólnego z
zespołem Kansas (aczkolwiek lubię ich).
Wspomniane zdanie pochodzi z "The Wizard
of Oz", w którym Dorothy trafia do innego
świata. Przetłumaczyłem je jako "nie ma nas
tam gdzie dawniej byliśmy" w znaczeniu, że
udaliśmy się dalej. Taka tam zabawna minikonwersacja.
Przy okazji, Rainbow rozpoczynało
swoje występy od motywu z tego filmu.
"Nie ma nas już w Kansas, musimy być gdzieś za
Foto: Distant Past
tęczą" (gra słów - przyp. red.) i Blackmore odpala
melodię "Somewhere over the Rainbow",
przechodzącą w "Kill the King".
Idąc za ciosem, co Wasza okładka ma wspólnego
z Arthurem Brownem ("Fire")?
Po sukcesie "Fire", Arthur Brown uciekł przed
sławą do Francji. Ale wkrótce później utworzył
zespół Kingdom Come (teraz nazywający się
Arthur Brown's Kingdom Come, nie należy go
mylić z formacją o tej samej nazwie z lat 80.).
Bruce Dickinson kowerował "Spirit of Joy",
pochodzący z trzeciego albumu Kingdom Come.
Rozpadli się po tym trzecim longplay'u, ale
ich klawiszowiec Victor Peraino kontynuował
jako Victor Peraino's Kingdom Come. Wydał
album w latach osiemdziesiątych, a w 2014
nagrał ponownie niektóre utwory z gościnnym
udziałem Arthura Browna. Jako kolekcjoner,
koniecznie musiałem mieć to CD. Kocham tą
okładkę oraz zawarte tam ilustrację do tego
stopnia, że skontaktowałem się z ich twórcą
Jamesem Beveridgem, zachwyciłem się obrazami
z jego Facebooka i użyłem jeden z nich
jako cover do "The Final Stage".
Nazwałeś kiedyś Helstar "najlepszymi przyjaciółmi
Emerald". Czy dziś nazwałbyś ich
"najlepszymi przyjaciółmi Distant Past"?
Kiedy byłem jeszcze w Emerald, odbyliśmy w
2012r. trasę po Europie z Helstarem. Oczywiście
przyjaźnie zacieśniają się podczas takich
tras. Ale z tamtej ekipy pozostałem tylko ja w
Distant Past. Helstar też znacząco zmienił
skład (Helstar ma nowego basistę Garrick
Smith i nowego gitarzystę Andrew Atwood -
przyp. red.). Był jeszcze rozgrzewający publiczność
zespół The Order of Chaos, ale niestety
w ogóle już on nie istnieje. Niemniej, bardzo
chciałbym pojechać z Helstarem w trasę. Oby
do tego doszło w lepszych czasach.
Twoje ostatnie call-to-action dla polskich
metalowców?
Polska publiczność zawsze nas dobrze odbierała,
dostajemy od niej mnóstwo pozytywnych
opinii. Więc dołączajcie do naszej nowej muzycznej
przygody, słuchając głośno "The Final
Stage" oraz oglądając video do "Queen of Sin".
Bardzo dziękuję za wsparcie. Heavy metal nigdy
nie umrze.
Sam O'Black
DISTANT PAST 59