Over aanklagen, kort op de bal spelen, grenzen verleggen en de klik ...

vraaggestuurd werken ook nog met het principe van
continue instroom.
Wie wat vertrouwd is met de werkelijkheid van de
alledaagse praktijk, beseft algauw dat een integraal
vraaggestuurde aanpak een onbereikbaar ideaal is.
In de onderzochte groep van projecten overheerst
een aanbodgestuurde benadering. In de meeste gevallen
echter is er veeleer sprake van een tamelijk flexibel
programma-aanbod met ruimte voor vraagsturing en
individueel maatwerk. De gevolgtrekking hieruit is
dat in de praktijk het onderscheid tussen een vraaggestuurde
en aanbodgestuurde aanpak vervaagt.
- Regulering instroom: continue instroom versus vaste
groepen
Vijf van de acht projecten werken met een min of
meer continue instroom. Praktisch betekent dit dat
men in het eerste semester het voortraject opstart met
een ongeveer op hetzelfde tijdstip ingestroomde groep
jongeren. Naarmate er dan plaatsen vrijkomen, als gevolg
van uitstroom of uitval, kunnen nieuwe jongeren
instappen.
Projecten waar men werkt met een systeem van vaste
groepen houden daar veelal niet strikt aan vast. Ook
daar voorziet men mogelijkheden om jongeren onderweg
te laten instromen, zeker als de groepen in de loop
van het traject beginnen uit te dunnen en de organisator
hierdoor financiële middelen verliest.
Vraaggestuurd werken gekoppeld aan continue
instroom interpreteren de centra wel eens als een vrijgeleide
voor het lukraak droppen van jongeren zonder
voltijdse invulling in een voortraject. Het gevolg is
dat de organisatoren ertoe neigen om de instroom niet
helemaal op continue basis te organiseren maar enigermate
aan banden proberen te leggen.
De feitelijke uitkomst van de beschreven ontwikkelingen
op het terrein is dat de twee modellen (continu
versus vast) op sommige plekken naar elkaar aan het
toegroeien zijn. Het onderscheid tussen vaste startgroepen
per semester met zeer flexibele instroom en continue
instroom met vaste instapmomenten is hiermee
aan het vervagen.
Over aanklampen, kOrt Op de bal spelen, grenzen verleggen en de klik maken…
6.7.4 Organisatie, samenwerking en
communicatie
- Individuele begeleidingsplannen
In alle projecten maakt men gebruik van begeleidings-,
handelings-, traject- of volgplannen. Dergelijke
instrumenten zijn een middel om de opvolging van
individuele jongeren te verzekeren. Vorm en inhoud
kunnen weliswaar van elkaar verschillen maar een
trajectplan vervult in elk project ongeveer dezelfde
functies. Het dient als leidraad zowel voor de interne
opvolging (teambesprekingen, opvolgingsgesprekken
met jongeren) als de externe opvolging (besprekingen
met trajectbegeleiders, CLB…).
- Overleg en intervisie
Intervisie- en overlegmomenten tussen de VT-begeleiders
zijn welhaast een noodzaak om de kwaliteit
van voortrajecten op peil te houden of naar een hoger
niveau te tillen. Dat geldt in de eerste plaats voor
die organisaties die voor de eerste keer voortrajecten
opstarten. Projecten waar VT-begeleiders het zo goed
als alleen moeten rooien, zullen de organisatoren toch
op de een of andere manier een vorm van interne
kwaliteitszorg en coaching moeten voorzien, wil men
voorkomen dat de jongerenwerker voortijdig opgebrand
geraakt.
Overlegmomenten zijn eveneens nuttig in die projecten
waar voortrajecten op verschillende plaatsen
worden georganiseerd (ACE, OP-stap, Voortrajecten
Limburg) Of voor die projecten waar een systeem met
diverse aanbieders ‘in onderaanneming’ functioneert
(Travak 2 Kortrijk).
- Ouderbetrokkenheid
De ouderbetrokkenheid wordt als een belangrijke
succesfactor ervaren maar dat is veeleer theorie. Het is
niet dat ouders niet belangrijk worden geacht. Veeleer
is het een moeilijk te bereiken, laat staan te beïnvloeden
partner in het levenstraject van jongeren. De scheefgetrokken
verhouding tussen inspanning en resultaat is
meestal niet erg hoopgevend en dat is geen stimulans
om inspanningen op dat terrein lang vol te houden.
Eerder duiken ouders op als een belemmering dan
als een stimulerende mogelijkheid die moet worden
146