Staniłko-red.-Katastrofa-PDF

Instytut Sobieskiego, Warszawa 2012TWORZYMY IDEE DLA POLSKInotę, szybko jednak zaczął być postrzegany jako coś arbitralnego i dzielącego.Podobnie jak pochówek na Wawelu, miał uświęcić prezydenta, ale w ostatecznymrachunku stał się pretekstem do jego krytyki.W takim natężeniu proces profanacji był możliwy jedynie w Polsce. Tak jak kanonizacjałączy się z symbolami chrześcijańskimi, z krzyżem, tak profanacja łączy się z pogaństwem,archaicznymi kultami i dekonstrukcją krzyża. Tylko w katolickim kraju pogaństwomoże przybierać równie radykalne formy. Szydzenie ze świętości, krzyż z puszek „Lech”, hasłatypu „mam bóle w krzyżu”, „chcemy koła zamiast krzyża”, „jest krzyż, jest impreza”, prześmiewczebiczowanie niszczyły symbol niewinnej ofiary i „naszych win”. A kiedy niszczymysymbol krzyża, z jednej strony, niewinna ofiara przestaje być niewinna, a z drugiej – mysami zaczynamy uważać siebie za niewinnych. Kiedy krzyż zostaje zdekonstruowany,powracają archaiczne praktyki, które znamy z opisu ludów pierwotnych. Kolejne granice,pochodzące z chrześcijaństwa, zostają unicestwione. Nikną ostatnie tabu. Ludzie, upojenialkoholem, narkotykami, rytmem, śmiechem, tracą samokontrolę. Stają się dyszącymemocjami tłumem. Tłumem, który wyłamuje się z okowów cywilizacji i po kolei przekraczagranicę wstydu (wypróżnianie się na znicze, „pokaż cycki!”), i zmierza nieustannie w kierunkuukrywanej przemocy: „Jeszcze jeden!”, „jeszcze jeden!”. Symbolicznym momentem było rozerwanie,pośród śmiechu i zabawy, pluszowej kaczki. To było już nie tylko życzenie śmierci,ale prawdziwe voodoo – tym bardziej perwersyjne, że odgrywane w konwencji karnawału.Choć Dominik Taras zapewniał, że jego „celem jest pokazanie, że to oni są agresywni”, samuległ sile tłumu. Ludzie naprawdę przestali wiedzieć, co czynią.Chrześcijańskie uświęcenie Lecha Kaczyńskiego wywołało gwałtowną, pogańskąprofanację. Najlepiej pokazały to okrzyki „chcemy Barabasza”. Ludzienie chcieli już krzyża, chcieli ukrzyżować, nie chcieli już bezbronnego mesjasza, którynie umie obronić się przed przemocą, ale mesjasza, który będzie ziemskim królem,uzbrojonym profetą, liderem politycznym. Tym właśnie dwa tysiące lat temu byłdla skandującego, żądnego krwi tłumu Barabasz. Jak przypomniał Joseph Ratzinger(2007: 47), „Barabasz był postacią mesjańską. Wybór: albo Jezus, albo Barabasz niebył przypadkowy; naprzeciw siebie znalazły się dwie postacie mesjańskie, dwie formymesjanizmu. Staje się to jeszcze wyraźniejsze, jeśli zwrócimy uwagę na to, że znaczy . Jest to typowe mesjańskie określenie, kultowe imięwybitnego przywódcy ruchu mesjańskiego. […] Od Orygenesa dowiadujemy się jeszczejednego interesującego szczegółu: w wielu rękopisach Ewangelii, aż do trzeciegowieku, człowiek, o którego tu chodzi, nazywał się – . Wygląda to tak, jakby był sobowtórem Jezusa, który na inny sposób wysuwate same roszczenia.”104Katastrofa.Bilans dwóch lat.