Staniłko-red.-Katastrofa-PDF

Instytut Sobieskiego, Warszawa 2012TWORZYMY IDEE DLA POLSKIkatastrofy dajemy świadectwo braku kultury i elementarnego wyczucia. Bo ludzie nie chcąjuż o tym słuchać, chcą żyć normalnie. Żałoba się skończyła, nic nie przywróci życia umarłym.Czas z żywymi naprzód iść. A ci, chcą się dobrze bawić, rozmawiać o przyszłości wewspólnym europejskim domu.Choć rośnie lista spraw w których władza nie może już liczyć na życzliwość mediów,to wszystko, co zawiera się w słowie Smoleńsk, wciąż wywołuje w nich odruch Pawłowa.To żelazna, polityczna rezerwa, po którą Donald Tusk i jego rzecznicy sięgają, i będą sięgaćw najtrudniejszych chwilach, bo wiedzą, że znajdą w tym temacie głębokie zrozumieniewśród dziennikarzy. Smoleńsk w ustach polityków PO brzmi jak sentencja „a poza tymuważam, że Kartagina powinna zostać zburzona”. Podoba wam się to, co mówi PiS? Aleprzecież oni wciąż nie zapomnieli o Smoleńsku! – to zaklęcie zmienia wszystko, bierze w nawiaskażdy, nawet najcelniejszy argument krytyczny wobec władzy w Polsce.Media po Smoleńsku, jeszcze mocniej niż przed katastrofą, stały się organem nauczycielskim.Chętniej, niż kiedyś pouczają, co dobre, a co złe. Z kim nam po drodze,a kto szkodnik. Przypominają terapeutę lub anestezjologa, którego celem jest zapewnienieodbiorcom przede wszystkim dobrego samopoczucia. Jedyne, czym można,a i warto się przejmować to sprawy bytowe. Kwestie symboliczne, tożsamościowe nie zajmująPolaków. Jedyne, co może wzbudzać inne, niż zdrowy, radosny śmiech emocje, to życiowetragedie: bite dzieci, ludzie pozostawieni sami sobie w chorobie, zabijający przechodniówpijani kierowcy. Nikt nie może zarzucić IV władzy braku społecznego słuchu. Błyskawiczniereaguje na fizyczny ból i dające się sfotografować cierpienie. Za to kompletnieogłuchła na wszelkie kwestie związane ze sferą duchową - honorem, pamięcią, godnością.Nie potrafi lub nie chce rozumieć, co ludzi spaja i stanowi fundament społecznegokapitału.Przejawem braku elementarniej wrażliwości tego typu był sposób prezentowania wmediach wydarzeń na Krakowskim Przedmieściu z jesieni 2010 roku. Do historii przejdzietakże słynny cytat z relacji TVN24 z Marszu Niepodległości z 2011: „Czy były natransparentach hasła nawołujące do agresji?” „Tak, były: Bóg, honor i Ojczyzna”. Dlamłodych reporterek (jak cytowana Agata Kowalska) to nie jest nawet lapsus, lecz opis rzeczywistości,w której jest Polska „kolorowa” i Polska „brunatna”. Są normalsi i są faszyści.Być może najdalej idącą konsekwencją tego, co wydarzyło się w mediachw ciągu ostatnich dwóch lat jest zaakceptowanie w głównym obiegu informacyjnympodobnych podziałów. Przed 10 kwietnia jeszcze uznawano, że przestrzeń medialna jestprzestrzenią publiczną, dostępną wszystkim. Przestrzenią, która nikogo nie wyklucza. Choćdominująca narracja nie pozostawiała wątpliwości gdzie są siły postępu, a gdzie Ciemno-Katastrofa.Bilans dwóch lat. 115