Staniłko-red.-Katastrofa-PDF

Instytut Sobieskiego, Warszawa 2012TWORZYMY IDEE DLA POLSKIKolejne, ważne – potencjalnie przełomowe – wydarzenie to stanowiący kulminacjężałoby monarszy pogrzeb Pary Prezydenckiej na Wawelu. Jego poparcie (lubuznanie) przez większość opinii publicznej (protest wpływowej części establishmentunie zyskuje społecznej akceptacji) otwierało możliwość silniejszego zakorzenienia naszegosystemu życia publicznego i kultury politycznej w republikańskim doświadczeniuI Rzeczpospolitej. Trwalszego złączenia ze sferą polityki kluczowych dla Polski tożsamościobywatelskich, narodowych i religijnych. Zgodnego ustalenia „wspólnej metapolityki”:określenia nie tylko tego, co nas dzieli ale i tego, co łączy.Zdarzenie następne to nowe wybory prezydenckie zarządzone rychło przez marszałkaSejmu RP. Rozpoczynająca się szybko – zgodnie z regułami konstytucji – kampaniaoznaczała przekształcanie się jednego stanu nadzwyczajnego polskiego społeczeństwaw drugi: przechodzenia od żałobnej wspólnoty do kampanii wyborczej. Przyspieszałoto erozję ogólnonarodowego „moralnego wzmożenia”, jego upolitycznienie, związaniez rywalizacją partyjno-medialnych obozów. W połączeniu z decyzją władz o nieobwinianiustrony rosyjskiej (patrz rozmowa ministra obrony z akredytowanym przedstawicielemPolski nagrana na „taśmach Klicha”) oznacza koncentrację krajowej dyskusjio przyczynach katastrofy na kwestiach nacisków i odpowiedzialności pilotów.Ważnym rozstrzygnięciem czasu kampanii jest obsadzenie przez obóz skupionywokół PO szereg ważnych stanowisk wakujących po katastrofie. Skala tych zmian(dopełnionych rezultatem wyborów prezydenckich) pozwala mówić o przesuwaniu sięsystemu politycznego od stanu względnej równowagi głównych obozów politycznychku dominacji jednego z nich, a więc w stronę modelu wielopartyjności ze stronnictwem(pre)dominującym.Następnym punktem zwrotnym w kształtowaniu się społecznych opinii na tematkatastrofy smoleńskiej jest sposób obecności spraw związanych z tragedią katyńskąw czasie nieuchronnego kończenia się przedłużonego przez wybory „stanu nadzwyczajnego”,powrotu społeczeństwa do „czasu codziennego”. Konflikt pod smoleńskimkrzyżem jest częścią większej całości. Zwycięzcy wyborów, zamiast „budowania zgody”,stabilizowania zrewitalizowanego głosami wyborców podziału na dwa posolidarnościowebieguny (ten wokół Platformy i ten wokół PiS), wybierają alternatywną strategię„umacniania lewej nogi”. Wypierają konserwatywno-społecznych konkurentówz różnych instytucji, mediów i - szerzej - z głównych pól publicznej debaty. Nie chcąbudować w Rzeczpospolitej wspólnej, posolidarnościowej tożsamości, a więc także –zbiorowej pamięci. Ważną częścią tego procesu jest, oczekiwana przez centrolewicowemedia, niezgoda obozu Platformy na „pomnik tutaj”, pod Pałacem Prezydenckim,a więc w centralnym kręgu żałobnego pospolitego ruszenia „czasów nadzwyczajnych”.Katastrofa.Bilans dwóch lat. 85