Staniłko-red.-Katastrofa-PDF

Instytut Sobieskiego, Warszawa 2012TWORZYMY IDEE DLA POLSKIłącznie polski, a przedstawiciele Rosji uczestniczyli w nich raczej z grzeczności – nigdynie byli to urzędnicy zbyt wysokiej rangi. Tym razem strona rosyjska postanowiłaodegrać znaczącą rolę. Gest Putina wydawał się reakcją na bardziej koncyliacyjnąpolitykę wschodnią rządu PO i PSL, ale posłużył de facto rozegraniu przezRosję polskiego, wewnętrznego rozłamu politycznego pomiędzy prezydentema premierem.Opinia publiczna otrzymała sygnał, że decyzja Lecha Kaczyńskiego o wyjeździedo Smoleńska przeszkadza w pozytywnym wykorzystaniu otwartości Rosjan. „Tuskazaprosili, Kaczyńskiego nie – to po co jedzie” – można było pomyśleć. Jednak w dyplomacjipubliczne gesty to tak naprawdę efekt długich negocjacji. Państwo polskiemogło nie dopuścić, by to premier Putin organizował rocznicę sowieckiej zbrodnina Polakach, a jednak tak się stało. Dlaczego Polska na to pozwoliła? Zaczynamyod takiego pytania w kontekście gry politycznej i jej najciemniejszej strony– postawienia interesów partykularnych nad narodowe w relacjach z obcym państwem.Ale będzie ono jeszcze wielokrotnie w różnych formach powracać.Siewiernyj pod lupąTak czy inaczej doszło do organizacji dwóch wizyt: 7. i 10. kwietnia.W obu zasadnicza delegacja udawała się samolotem Tu-154M, przy czym premierowitowarzyszyły jeszcze dwie CASY C-295M, a prezydentowi jeden Jak-40oraz pociąg specjalny. W dniu wizyty polskiego premiera do Smoleńskaprzyleciał też samolot premiera Rosji. Nikomu jakoś nie przeszkadzało,że lotnisko wojskowe Smoleńsk-Siewiernyj (Północny) to obiekt w staniepostępującej degradacji. Lądują tam ciągle jakieś samoloty wojskowe,ale nie tak często jak przed reformami w siłach powietrznych Rosjiz 2009 roku, w wyniku których rozformowano stacjonujący w Smoleńsku103. pułk lotnictwa transportowego. Czy ta informacja w ogóle dotarłado polskich władz wiosną 2010 roku? Prawdopodobnie nikogo nie zainteresowałstan obiektu, bo wszystkim wystarczyła zgoda dyplomatyczna ze standartowymiformułkami. Wszystko miało być tak, jak w latach ubiegłych. Tylko że nie było.Na przykład na ścieżkach podejścia w ciągu lat wyrósł las. Jak bardzo roślinnośćzakłócała sygnały radiolokatora? Można się tylko domyślać. Nikt nie dbał o wymianężarówek w światłach nawigacyjnych, niesprawnie działała bliższa radiolatarnia.Usunięto wyposażenie nawigacyjne pozwalające lądować z kierunkuzachodniego. Pozostał tylko drugi, przeciwny, czyli od wschodu. Tam, gdzieścieżka podejścia przebiega nad doliną rzeczki Wiazowienki, dopływu Dniepru.14Katastrofa.Bilans dwóch lat.