HMP 72 Enforcer

do studia i dalszego pisania.
Jak nad nim pracowaliście? Spotkaliście się
w pełnym składzie jednym studio, czy też
pracowaliście korespondencyjnie?
Nagraliśmy wszystko samodzielnie, pracując
głównie zdalnie, ale czasem się spotykaliśmy.
Alejandro dowodził produkcją płyty, to tak
naprawdę jego dziecko w tym względzie.
Wszystko wypaliło, ponieważ ja napisałem
większość materiału, Gus (Rios, nasz sesyjny
perkusista) i Tom nagrali znaczną część całości
zdalnie, następnie ja i Alejandro ukończyliśmy
nagrania, po czym już sam Alejandro
wykonał miks i inne techniczne sprawy zanim
przekazał album Joelowi Grindowi, aby ten
zrobił mastering. Dynamika pracy była bardzo
produktywna, mieliśmy dużo swobody,
ale też ufaliśmy sobie - mieliśmy takie samo
podejście, a materiał wykonaliśmy na poziomie,
z którego możemy być dumni.
To chyba wciąż najlepsza metoda nagrań,
mimo niewyobrażalnego wręcz rozwoju technologii,
zarówno w sensie technik nagraniowych,
jak i przesyłania danych/informacji?
W pełni wykorzystujemy możliwości nagraniowe,
które są aktualnie dostępne. Wszystko
jest teraz znacznie tańsze oraz pozwala na
korygowanie pewnych rzeczy w locie, co jest
znacznym plusem dla takiego bandu jak nasz.
W idealnym świecie siedzielibyśmy w studio
wartym miliony z Martinem Birchem albo
Muttem Langem i mielibyśmy 45 dni na
stworzenie płyty za pomocą analogowej taśmy,
jednak nagraliśmy album niesamowicie
tanio, wkładając w niego dużo własnej pracy,
co było możliwe tylko i wyłącznie z pomocą
nowoczesnego sposobu nagrywania.
Nie macie jednak stałego perkusisty. Obecnie
wspomaga was Gus Ros, wcześniej korzystaliście
z pomocy Carlosa Sergio Denogeana?
Ś.p. Carlos nagrał z nami siedmiocalówkę
oraz demo "Heavy Metal Disaster", natomiast
Gus zagrał na albumie. Na żywo graliśmy
z kilkoma różnymi perkusistami i miejmy
nadzieję, że niedługo znajdziemy kogoś, kto
będzie posiadał odpowiednie połączenie dostępności/umiejętności
oraz muzycznej perspektywy.
Jego nagła śmierć była pewnie dla was ogromnym
szokiem, stąd pomysł nagrania dedykowanego
mu utworu "Desert Rain"?
To było totalne zaskoczenie. Nawet jeśli nie
graliśmy z nim zbyt długo i mieszkaliśmy na
dwóch końcach kraju, Carlos był nam bratem
i przyjacielem. Co w tym wszystkim było najbardziej
nieprawdopodobne to to, że cieszył
się świetnym zdrowiem i miał niesamowicie
pozytywne nastawienie do życia. To była niewyobrażalna
tragedia. Uważam, że "Desert
Rain" jest próbą doszukania się w tym jakiegoś
sensu. Dla mnie osobiście, ponieważ straciłem
też parę lat temu szwagra w równie nieoczekiwany
i tragiczny sposób, i nadal sobie z
tym nie poradziłem, ten utwór był naprawdę
osobistą sprawą i posłużył mi jako katharsis.
Szkoda jednak, że nie zamieściliście go na
"Uncivilized", choćby w charakterze bonusu
na CD i kasecie, bo z LP mogło być już
gorzej, z racji ograniczeń czasowych tego nośnika?
Gdy powstał ten utwór album był już przekazany
do tłoczni, a gdy mieliśmy okazję go
nagrać, płyta już jechała do sklepów.
Miał to więc być taki jedyny w swoim rodzaju
hołd dla Carlosa, a może kiedyś wydacie
ten utwór na jakiejś kompilacji?
Rozmawialiśmy o tym, by umieścić go na następnej
płycie, ale nie jestem pewien czy to
wypali. Ludzie mówili nam, że ta piosenka
wiele dla nich znaczy, a sami uważamy, że to
naprawdę mocny utwór, więc miejmy nadzieję,
że więcej ludzi go usłyszy w ten czy
inny sposób.
Wznowiliście zresztą niedawno nagrane z
jego udziałem demo "Heavy Metal Disaster",
ale tylko w wersji cyfrowej - to według
was przyszłość na rynku dystrybucji muzyki,
przynajmniej jeśli chodzi o takie niszowe
materiały?
Demo były tylko tym - demówką, a gdy ją
nagrywaliśmy, bardzo nas cisnął czas, więc nie
mogliśmy się do końca zgrać i znaleźć tej
chemii którą mamy teraz. Dzięki współczesnej
technice nagrywania mogliśmy trochę to nagranie
wyczyścić i wykonać je tak, aby oddać
Foto: Pounder
mu sprawiedliwość. Tak więc ludzie, którzy
mają jedną za 125 kopii kasety mają teraz
prawdziwy rarytas kolekcjonerski. (śmiech)
"Uncivilized" rozejdzie się pewnie w większym
nakładzie, tym bardziej, że poza świetną
muzyką zadbaliście też o okładkę - kim
jest ta demoniczna kobieta o aparycji gwiazdy
filmów dla dorosłych? (śmiech)
Nazywamy ją Poundress i została naszą maskotką.
Uważam, że najwyższy czas, aby powstała
żeńska maskotka metalowego zespołu.
Jest seksowna, potężna i nie pierdoli się w tańcu
- mój typ kobiety!
Czasy mogły więc się zmienić, rynek muzyczny
również, ale bez przyciągającej wzrok
okładki nie ma co myśleć o zainteresowaniu
słuchaczy - to jest akurat niezmienne?
Uważam, że okładka płyty jest ważnym sposobem
na podsumowanie jej zawartości oraz
samego zespołu bez używania słów. Patrzysz
na front "Uncivilized" i powinieneś momentalnie
wiedzieć jak album brzmi. Do tego świetnie
wygląda na koszulce. (śmiech)
Na szczęście koncerty też nie odeszły jeszcze
do lamusa i staracie się grać jak najczęściej.
Zorganizowaliście sobie nawet
trasę z zaprzyjaźnionym Gygax, obejmującą
osiem miejsc w 10 dni - to zupełnie tak jak
kiedyś, kiedy grało się kilka tygodni, miesięcy,
a nawet dłużej?
Bardzo byśmy chcieli zagrać pełną, cztero-pięciotygodniową
trasę. Tak naprawdę to tylko
kwestia dogadania terminów i pieniędzy.
Wszyscy dzielimy czas między różne zespoły,
pracę, związki i tego typu sprawy. Ciężko więc
znaleźć dobry powód na tak długi wyjazd, gdy
kasa się nie zgadza. Dla Exhumed czy Carcass
długie trasy to norma. Miejmy nadzieję,
że z Pounder też dojdziemy do tego poziomu
i będziemy mogli grać wszędzie, gdzie ludzie
lubią heavy metal i zimne piwo.
Zaczyna jednak przeważać opcja weekendowych
koncertów, co jest wygodne o tyle,
że można połączyć wtedy granie z innymi
obowiązkami, albo udziałem w innych zespołach,
tak jak w waszym przypadku?
Tak, to bardzo pomaga zmniejszyć logistyczne
pojebaństwo tego typu przedsięwzięć. I znów
- używamy nowoczesnej technologii: kalendarza
Google itp. aby dopasować grafik każdego
z nas jak najlepiej i w ten sposób grać najwięcej
koncertów jak to możliwe.
Pounder jest teraz w kluczowym dla zespołu
momencie, krótko po wydaniu debiutanckiej,
udanej i zbierającej świetne recenzje płyty -
liczycie, że to tylko pierwszy etap, wstęp do
czegoś większego?
Naprawdę mam taką nadzieję. Jak mówiłem,
nie traktujemy zespołu jako projektu pobocznego,
ale jako w pełni funkcjonujący twór i
możemy konkurować z każdym, kto gra podobną
muzykę. Aż mnie świerzbi, żeby to udowodnić.
Dzięki za miłe słowa i wsparcie! Stay
heavy!!!
Wojciech Chamryk, Paweł Izbicki,
Karol Gospodarek
POUNDER 55