Download PDF - Braak, Menno ter

waaid. Slechte jenever, de kerel is stomdronken. Wat doet
die kaffer van een conducteur zoo'n zwijn in mijn coupe
toe te laten!. . . Kennelijk een Boer, die zich in de stad bezopen
had. Een pootig heer met een kop als een kalkoensche
haan. Fonkelnieuwe pet, die nog niet bij het hoof d
was aangepast. Lichtblauwe oogen, bijna naakte oogen ;
griezelig blonde oogharen. Pak uit den goedkoopsten confectiewinkel.
Ring met glazen Steen aan den,middenvinger.
Geribde wollen sokken in hooge bruine schoenen, met lipjes
achteruit. . . Wat een mislukte rhinoceros, dacht Dumay
vol afkeer ; daar word ik den eenigen keer, dat ik derde
klasse reis, op zulk gezelschap getracteerd. Slapen is het
eenige, dan zie ik ten minste niets. . .
Op dit oogenblik merkte hij, dat de man hem aanstaarde,
terwiji de jeneverlucht telkens met een golf in zijn neus
drong. Het was een naakt, brutaal staren en er was geen
halve meter tusschen hen. Om het staren te ontwijken,
keek Dumay naar beneden ; hij zag dan twee paar knieen
in slagorde staan en de voeten er onder. De knieen en de
voeten spionneerden vijandig naar elkaar, als twee voorhoeden.
Telkens was er een kleine positie-verandering,
waardoor het front gewijzigd werd.
Geinteresseerd volgde Dumay het verloop der manoeuvres;
maar Moen hij weer opkeek, hinderde hem opnieuw
het dronkemans-staren. Het was dierlijk maar zonder
de onschuld van dieren. Het was doelloos en toch
stuitend opdringerig. Onzeker wendde Dumay zich weer
af, naar het terrein van de knieen. Hij zag het afgebeten
stuk koek achter den linkervoet van zijn overbuurman
liggen.
Eensklaps trof hem een vreemde beweging van dien linkervoet.
Langzaam en nadrukkelijk kwam die voet naar
Dr. Dumay verlieet.... 7
97