Download PDF - Braak, Menno ter

niet te bederven, haastte hij zich alles toe te geven, wat hij
zooeven ontkend had, door gewijzigde woorden te gebruiken.
Max was gekalmeerd en pruttelde nog wat na; havanna's
deden de rest. Zij bliezen langzaam den edelen rook
uit, met zeer uiteenloopende gedachten. Een tijdlang zwegen
zij. Het dienstmeisje bracht de kof fie , Lydia verontschuldigde
zich, om de baby naar bed te brengen, de twee D's
waren alleen met de zware plattelandsstilte.
„Hoe komt het eigenlijk, dat jij nooit meer iets gepubliceerd
hebt?" vroeg Max eensklaps.
Dumay had op die vraag gewacht zonder zich op het
antwoord voor te bereiden. Een antwoord? dat antwoord
zou met een biecht gelijkstaan, als het eerlijk zou zijn!
„Och," zei hij, zijn aandacht op zijn sigaar concentreerend,
„om je de waarheid te zeggen, ik ben er te lui, en te
weinig avontuurlijk voor. Ik vind het heel aardig, om eens
iets te bedenken, maar het opschrijven, dat vereischt initiatief."
Max lachte.
„Eigenlijk heb je gelijk; het schrijven is meestal een
ellendig werk. Het is vaak een opoffering, om aan je bureau
te gaan zitten. Maar er is iets, dat alles goedmaakt, en
dat ken jij, als niet-dichter, natuurlijk niet. Dat is het gevoel,
dat er een regel in je geboren wordt, dat er iets in je
gebeurt, waarover je zelf de macht verloren hebt, en dat
je nu moet dwingen tot een vorm. . . dat weegt tegen alles
op, tegen alle ontberingen, tegen alles, alles. .."
Max' stem had iets stijfs en afwezigs gekregen, iets van
de halsstarrige melancholie van zijn oogen.
„Dat het zoo is, , dat weet tenslotte alleen de dichter, , die
het zelf beleeft en het geheim kent. Heb jij ooit dat gevoel
gehad?. . . dat je voor een versregel leed, werkelijk leed?"
78