Download PDF - Braak, Menno ter

telijk vaag en willekeurig, langzamerhand duidelijker,
met sporen van een menschengezicht, van kleeren, van
manieren. Lucas; Lucas Wijsenbeek. Van Wijsenbeek &
Co., badinstallaties, waschtafels, gasfornuizen. De verloofde
van Karin Laurens. Een man op een kantoor, met
allerlei overwegingen in zijn hersens, waaronder eenige
van bijzonderen aard betreffende Karin : Lu-cas. Naast
Karin, zij op zijn schoot, arm om haar heen in de bioscoop,
ook natuurlijk. . . lippen op haar lippen. ..
„Had hij, Lucas... een snor?"
„Nee, dat gelukkig niet."
„O. .. Hield je van hem?"
„Ik vond hem wel aardig. Eerst ten minste."
„En waarom later niet meer, waarom nil niet meer?"
„Dat zeg ik liever niet."
„Je zei straks : hij had iets gemeens gedaan. Je moet me
zeggen, wat het was, hoor je, je moet het me precies
zeggen!"
Dumay had haar bijna ruw tegen zich aan getrokken.
Weer kuste zij hem, maar met oogen vol tranen.
„Het was niet waar, wat hij zei. Hij loog het, en dat
wist hij ; hij wist dat ik hem allang gezegd had, dat ik
niet met hem wou trouwen. Als ik toch niet met hem wil
trouwen, hoef ik er toch zeker niet om to huichelen, wel?
En toch heeft hij dat gezegd. . ."
„WA.t dan toch?"
„Hij heeft gezegd dat ik er. . . zooeen was, van de straat,
dat ik een hoer was, heeft hij gezegd. En hij weet, dat hij
het liegt, dat ik het eerlijk met hem gemeend heb. Zoo,
nou weet je het. . . en het kan me ook niet schelen, dat jij
het weet. Vic, ik houd zooveel van je, van jou alleen. Ik
zal ook nooit meer om iemand antlers geven. . . ik zal alles
127