Download PDF - Braak, Menno ter

gen te schrijven , ik had er alleen behoefte aan, op wandelingen
slordig te denken, hier en daar wat te grijpen aan
gedachten, dan weer te lezen, dan weer niets te doen. . .
Hij had nooit rust, ik was, zelfs in tijdelijke onrust, voortdurend
rustig. Hoeveel liefdesgeschiedenissen heb ik niet
van hem meegemaakt ! Telkens weer heele drama's, verschrikkelijke
tragedies; om Liesje, am Suzanne, om mevrouw
Marez, die hij tot scheiding wou overhalen ; mijn
hemel ja, dat is waar ook ! Gelukkig voor hem, dat zij haar
twee dienstboden en haar mooien grij pen wagen boven die
oplossing prefereerde. En ik, die er altijd zoo dilettantisch
bij stond, trachtend zijn stiji te vinden, maar hopeloos overtuigd
van mijn eigen rust, mijn eigen humor tegenover die
geweldige tragiek. . . Niet, dat ik het toen zoo inzag, o
neen ! Daarvoor bewonderde ik den stiji van Max te ijverig;
mijn humor kwam me zelfs voor als een gebrek aan goeden
smaak; als ik een van mijn eigen tragische afscheidsmomenten
na vier en twintig uur afleiding glad vergeten was,
schaamde ik me diep over mijn manco aan Donneriaanschen
stiji en trachtte ik de tragedie met kunst en vliegwerk
voort te zetten. . . Ik kan het me nietgoed voorstellen :
Max en getrouwd ! Max en een baby! Wat is dat voor
combinatie? Krankzinnig eigenlijk : de kalme Castor laat
zich nog steeds stuurloos voortdrijven van het eene gebeurtenisje
naar het andere, terwijl zijn avontuurlijke ex-Pollux
familievader is geworden. . .
Dumay haalde den brief te voorschijn en las hem aandachtig
over. . . dat je altijd mijn solide genius geweest
bent, stond er. Hm, moest dat een compliment verbeelden?
Wij vertrouwen elkaar volkomen, ik heb haar alles opgebiecht.
Die zin klonk als een strompelende echo uit den intiemen
tijd, waarin confidenties over vrouwen schering en
54