Download PDF - Braak, Menno ter

met een neef van Lisse! Dit is. . . ik vergis mij toch niet?. . .
neen, dit is de derde maal, dat wij samen gaan dansen.
En ik vind het zelfs prettig.
„Je gewone cocktail?"
„Natuurlijk: mijn gewone cocktail !"
George had zijn houding hervonden en wachtte op het
eerste geluid van de band. Hij zat te popelen, maar deed
onverschillig. Met eenig zelfverwijt herinnerde Marie
zich, dat zij aanvankelijk getracht had zich iets wijs te
maken over George : dat zij uitsluitend met hem uitging,
omdat hij zoo voortreffelijk danste. Had zij zich op die
manier willen verontschuldigen over haar sympathie voor
het sabeldier? Misschien; in elk geval was het onjuist geweest.
In werkelijkheid was het nu al zoo : zij nam het
dansen bijna op den koop toe om George. Hij had jets van
zijn oom, maar dan zonder het boekenlijstje. Hij hield van
zijn vak, met een kinderlijke opgetogenheid ; en het kon
haar al lang niet meer schelen dat zij dat vak het belachelijkste
ter wereld vond. Den vorigen dansavond hadden
zij over bijna niets anders dan soldaatje-spelen gepraat;
het was niet vervelend geweest, integendeel. George had
als cavalerie-officier een diepe minachting voor de inf anterie.
Zij had toegeluisterd, terwijl hij een standpunt verdedigde,
het standpunt van den cavalerie-officier ten opzichte
van het wapen der infanterie. Het was een betoog,
dat van gemeenplaatsen aan elkaar hing, gekruid
met opmerkingen over „domme burgers" en „communistische
boeken, die verboden moesten worden"; telkens
was het betoog afgebroken door een dans, zoodat
zij den draad herhaaldelijk kwijt was geraakt. Het had
haar niet gehinderd, want zij had vrijwel alleen geluisterd
naar de toewijding in zijn stem, het ontbreken van
105