Download PDF - Braak, Menno ter

ontdekte hij, dat gezelligheid en deelnemend beklag hem
gestreeld zouden hebben, dat pratende mannen in zijn
kamer hem goed zouden hebben gedaan. Zelfs aan eenige
collega's dacht hij met sympathie, als had hij gewild, dat
zij hem kwamen opzoeken. .. Marie bleef weg; hij hoorde
ook verder niets van haar. Telkens als hem die Margotgeschiedenis
te binnen schoot, streek hij onderzoekend over
zijn snorretje , het werd hem dan onbehaaglijk temoede; de
klap, de slagersjongen, ... hij trachtte zichzelf wijs te maken,
dat de gang van taken onmogelijk natuurlijker had
kunnen zijn, maar het gelukte hem niet. Integendeel, steeds
duidelijker drong zich het vermoeden aan hem op, dat er
een blunder was gemaakt, een onherstelbare blunder.
Welke? Het vermoeden bleef voorshands een vermoeden;
onscherp, maar opdringerig. Dat Marie hem iets verwijten
zou, achteraf, was onaannemelijk; het was niets voor haar,
consequenties van een gemeenschappelijke onderneming
van zich of te werpen. Aan de kans, dat zij ernstige bedoelingen
achter zijn gril zou zoeken, en zelfs zou wenschen,
dacht hij niet eens; zij had gespeeld, juist als hij, daaraan
twijfelde hij geen oogenblik, dat had trouwens hun afscheid,
in dienzelfden speelschen toon, zonneklaar bewezen
!
/)Goeden nacht, lieve Margot!"
”Goeden nacht, lieve Victor! En laat nu je snor maar
zitten, vergeet al de onzin, die ik gezegd heb. . . Ja?"
J a, het was onzin, het paste bij lien zonderlingen dag;
maar toen Marie wegbleef, werd zijn vermoeden zekerheid
: op een of andere manier was het een blunder, en zij
zou hem niet als de vriendin van vroeger komen beklagen,
half spottend, half verteederd. Even, op den derden dag,
kreeg de eenzaamheid zulk een vat op hem, dat hij aan
25