Download PDF - Braak, Menno ter

zich opkomen, om haar iets duidelijk te maken, iets voorloopig,
niet alles. Dat hij alleen wilde zijn, voor een paar
dagen. Hij zocht naar woorden, maar niets wilde hem invallen,
dat leek op wat hij bedoelde.
„Karin," begon hij stuntelig.
Nog half huilend viel zij hem eensklaps in de rede :
”Waarorp ben je zoo tegen me? Ik kon het toch heusch
niet helpen ! Dacht je soms, dat ik het niet ellendig vind.. .
dat ik dat mooie stuk precies moest breken? Maar je doet
net, of het opzet van me was... je zegt niets tegen me, je
kijkt voortdurend kwaad. Toe, ik zal net zoo lang zoeken,
totdat ik hetzelfde model gevonden heb, dat vind ik vast
wel. Maar wees nou weer goed op me, ja?"
Zij greep zijn arm.
Ja? Vicje, toe! Ja?"
'Haar
omzwachtelde handen gleden slaafs langs zijn
mouw, haar oogen hunkerden naar zijn gunst als die van
een bond. Hij zag, dat bier en daar het bloed door het verband
been begon te dringen en roode sporen ging vormen.
Zijn medelijden met haar en de walging van zijn eigen
dilemma werden zoo groot, dat hij bijna voor haar op de
knieen was gevallen, maar hij bedwong zich en bleef naast
haar stoel staan zonder haar aan te raken. Eindelooze rijen
spoorrails met eindelooze telegraafdraden er langs reden
door zijn hersens; hij reisde plotseling, door lichtgroene
middelgebergten met telkens verrassende vergezichten en
op den achtergrond een meer ; „daarna Italie", zei iemand
tegen hem, en een sensatie van lichtheid en belofte ontroerde
hem zoo, dat hij het geluk van een blauwe, wolkenlooze
lucht meende te zien aankomen; maar eerst nog
sneeuwbergen en de benauwdheid van Alpendalen, en
dan. . . Venetie, het woord lagune tot werkelijkheid maken,
192