Download PDF - Braak, Menno ter

verzitten en rookte. Het moment was gekomen: hij moest
nu de gedachte, die hem een uur geleden had overrompeld,
als een man te woord staan.
En langzamerhand verdween alle voorloopige rust, om
plaats te maken voor een verterende onrust : de gedweee
droefheid in Karin's oogen legde beslag op hem. Niet
Karin zag hij voor zich, alleen de droefheid bij het afscheid
in haar oogen, als een aanklacht, een stomme beschuldiging
aan zijn adres. Mijn god, dacht hij, met die
beschuldiging voor mij moet ik nu gaan denken. Ik moet,
er is niets aan te doen. Nil moet je bewijzen, dat je kunt
denken, Dumay, dat je a tegen b kunt zetten; nu, onder
de gevaarlijkste omstandigheden, met alles tegen, nu moet
je de ervaring van vier en dertig jaar leven en minstens
tien jaar denken in het geding kunnen brengen tegen een
gevoel, dat je weerloos dreigt te maken. Vooruit: isoleer
je gedachte van een uur geleden. Je wilt Karin trouwen.
Vraag nu duizendmaal: waarom, waarom, waarom? Wil
je je opofferen, omdat een zekere Lucas haar gemeen behandeld
heeft? Zeg maar ja. Maar waarom wil je je opofferen?
Omdat je eigenlijk niet aan een opoffering gelooft,
omdat je daarachter lets zoekt voor jezelf, een veel
dieper bevrediging dan die van je tegenwoordige leven.
Verder. Weet je, dat je verliefd bent? Zeg maar ja. Je
weet immers toch niet, in hoeverre je verliefdheid je verblindt.
Of is misschien je verliefdheid een bewijs, dat je
op den rechten weg bent? Je zult het allemaal later pas
weten. Verder. Wees eerlijk: zou je dan jets anders begeeren,
dan dit vrije, eenzame leven? Zou je onvrij willen
zijn en aan een ander gebonden? Denk aan Jeanne van
Riemsdijk en haar hardnekkige neiging, om Bach te spelen,
als je een gewoon kopje thee wilde drinken. Dat zou
131