Download PDF - Braak, Menno ter

oogen kijken. In de halve schemering van de kamer scheen
juffrouw van der Wall een kleine, gebogen demon, die
een spookachtig refrein herhaalde.
„U moet hem redden, juffrouw... als u hem niet redt,
is hij verloren. Gaat u naar hem toe en zegt u hem, wat
u van mij gehoord hebt, wat u weet van dat wijf... Met
mij spot hij toch maar, ik ben niets voor hem, van mij
neemt hij niets aan, gaat u naar hem toe."
De duisternis groeide. Het refrein ging voort, heftiger:
„Ik bezweer u, juffrouw, hij loopt het verderf tegemoet,
met open oogen. Hij is door het kwade bevangen, het zal
van hem afvallen, als u met hem spreekt."
Marie sprong op en draaide het licht aan, de situatie
kwam haar eensklaps zoo weerzinwekkend voor, dat zij
de duisternis niet langer kon verdragen. De pathetische
stem stokte. Juffrouw van der Wall scheen onder het onverwachte
lichtbad ineen te schrompelen; er was plotseling
niets meer van haar over dan een menschje in een
slechtzittenden mantel, met zenuwachtige handen, die
aan het riempje van een tasch frommelden. Zij leek op
een oordeel te wachten ; op haar wangen teekenden zich
twee scherpe, roode vlekken af.
Mijn medeminnares in den heere Dumay: de spottende
definitie schoot door Marie's hoofd, met den bitteren bijsmaak
van galgenhumor. Belachelijk creatuur, theatrale
leugenaarster. Het volgend oogenblik kon zij alleen nog
medelijden voelen; haar spot smolt weg, toen zij juffrouw
van der Wall, beverig en hulpeloos, uit haar rol geslagen
door het lamplicht, van haar stoel zag opstaan en een paar
dikke tranen wegvegen. Zij vergat haar eigen gedachten
voor de misêre van het nietige wezen in haar kamer. Spontaan
nam zij de hand van juffrouw van der Wall in de hare.
180