Download PDF - Braak, Menno ter

chef staan. De stationsklok wees Lien minuten voor Brie
aan; over vijf minuten zou de trein van Vic binnen zijn.
Hij werd opeens wat zenuwachtig. De lorgnet kneep pijnlijk
in zijn neus; bij het inzetten van de nieuwe glazen had
de opticien de spanning van de veren blijkbaar te veel vergroot,
de stommeling. Zoo aanstonds zou hij dus Vic Dumay
weer terugzien, na ruim vier jaar ! Zou hij veel veranderd
zijn? Zonderling eigenlijk, dat Vic zoo'n volmaakt
obscure burger geworden was; noch in de litteratuur noch
in zijn vak had hij ooit meer lets gepresteerd. En dat, terwijl
hij toch beslist talent had, een uitstekenden stijl
schreef, cum laude was gepromoveerd! Hij had vroeger
zelfs een goeden kijk op verzen, hoewel hij, als niet-dichter,
er natuurlijk in details wel eens geducht naast was en
vaak bepaalde verzen opzettelijk belachelijk maakte. Maar
in ieder geval : een jongen met meer dan gewoon talent;
misschien was er nog jets aan te doen, misschien moest
hij alleen maar eens opgepord worden uit zijn indolentie.
Mogelijk kon hij, Max, in dezen nog een goede daad verrichten.
Donner zag opeens de slanke antiek-letter voor zich,
waarvan de uitgever hem dien morgen een proef had gestuurd
; een prachtige letter voor verzen, dacht hij met
eenig gevoel van eigenwaarde ; welke papiersoort zal ik
kiezen?. . . Er begon een bel te tingelen ; in de verte werd
de rookpluim van den trein zichtbaar. Weer overrompelde
Donner een lichte zenuwachtigheid ; hij vond het een
oogenblik bepaald dwaas, dat hij op het idee gekomen was,
Dumay te inviteeren; het was niet noodig geweest, het was
een bevlieging, waaraan hij geen gehoor had behoeven te
geven.. . De trein stopte met veel gepiep en geknars van
het oude materiaal. Ami blafte nijdig. Speurend naar de
72