Download PDF - Braak, Menno ter

uffetten ; de laatste waren meestal even smakeloos als de
eerste, maar zij hadden strenge, eenvoudige lijnen. Karin
wilde een modern buffet. Dumay liet zich gewillig meesleepen
; eenmaal zag hij een donker buffet, dat hem beviel,
maar het bleek, hoewel het eenvoudige lijnen had,
niet modern te zijn. Eindelijk stond Karin verrukt stil voor
een soort notenhouten badkuip, met felgeel ingelegd.
„Dat vind ik prachtig," zei zij geestdriftig.
Dumay schrok.
„Dat kreng?" liet hij zich ontvallen.
Karin werd verlegen. De heer van de meubels keek discreet
voor zich en prevelde iets van : „loch werkelijk heel
modern, en niet ordinair ook." Zij liepen wat schutterig
verder, huiverig geworden voor al te duidelijke uitspraken
; na veel gezoek ontdekten zij iets, dat zij geen van
beiden mooi of leelijk vonden. Na elkaar voorzichtig gemonsterd
te hebben, zeiden zij tegen elkaar, dat het een
bijzonder mooi buffet was en kochten het.
De tocht ging voort; zij dwaalden door slaapkamers,
zagen zichzelf en den begeleidenden heer in ontelbare
toiletspiegels, wipten op matrassen en luisterden naar een
betoog van den heer, waarom men beter duur („niet te
duur!" zei hij grijnzend in de richting van Dumay) dan
goedkoop uit kon zijn : „veel jongelui dachten bij hun
trouwen niet aan den ouderdom," en hij voegde er aan
toe, dat hem die zorgeloosheid verderfelijk leek. Eens zag
Dumay een paar eenvoudige stalen bedden, met een groote,
koele toilettafel, en hij twijfelde geen moment: die moet
ik hebben! Op hetzelfde oogenblik trok Karin hem aan
zijn mouw:
))Kijk dens even, Vic, moet je thOiets zien; net een operatietafel!
Begrijp jij, dat er menschen zijn, die in zoo'n
186