Download PDF - Braak, Menno ter

op een zonnig eiland. Er was geen verleden, alles had anders
kunnen zijn, alles had warm kunnen zijn in een eenvoudige,
goddelijke zon. Een jammerlijk geluksgevoel
doorstroomde hem, terwijl hij zijn verdediging opgaf en
zijn vinger ter beschikking stelde van de baby. Het gekraai
hield op, het zuigen begon. Dumay stond verwezen
in het licht en de stilte, denkend aan het zeegroene gebouw
met den enormen koepel, aan de witte vrouw naast
hem, waarmee hij iets, alles te maken had.. .
Er kwam plotseling een luid gelach van buiten. In
den tuin, achter de glazen deuren, stonden Max en Lydia.
Beschaamd plantte Dumay het kind weer in de box. Zijn
wijsvinger was kletsnat. Dadelijk zette de baby het op een
krijschen.
„Zoo, oude vrijgezel, dat heb je hem mooi geleverd," zei
Max, tervvijl hij zijn zoon van Lydia overnam en hem met
weergalooze routine op en neer liet dansen. „Daar heb je
een lapje, om je vinger of te vegen. Wees maar blij, dat je
met vaderlijke zorgen niets te maken hebt. Een, twee...
drie! Joep!" En hij zwaaide de baby boven zijn hoofd rond.
Het krijschen ging met schokjes over in kraaien, Max was
zichtbaar trotsch op zijn snelle en afdoende prestatie.
„Je neemt ons toch niet kwalijk, dat wij even een boodschap
waren gaan doen, voor je beneden was? Eigenlijk
dachten we, dat je nog wel een grooter gat in den dag zou
slapen ; we laten op dat punt ooze loge's altijd maar aan
hun lot over. Je hebt nu in ieder geval eens gelegenheid gehad
je in het vak van vader te oefenen. Dacht je niet, Lydia,
dat Vic een model-echtgenoot en dito vader zou zijn?"
Lydia glimlachte verleden.
),a weet het niet. . . Misschien wel. . . Hij zou het maar
eens moeten probeeren."
84