Download PDF - Braak, Menno ter

te grommen. De elegante vrouw, die door Max Souzie genoemd
werd, trachtte Dumay onmiddellijk voor haar bestaan
te interesseeren, door hem binnen vijf minuten haar
haat tegen de schijnmoraal der bourgeoisie te onthullen ,
zij bleek bij haar ouders te wonen en in een voortdurend
conflict met de hypocrisie van de wereld te verkeeren. Het
ergerde Dumay in hooge mate, dat zij het sigarenrooken
als een burgermansgewoonte beschouwde, zonder ophouden
met haar oogen en beenen werkte en op al zijn tegenwerpingen
snel antwoordde : „Dat geef ik u natuurlijk
direct toe, maar. . ." Lydia behandelde zij met een welwillende
minachting, en met Louis, den philosophischen landjonker,
wisselde zij telkens eenige woorden, waaruit blijken
kon, dat zij, tegen de schijnmoraal in, elkaar zeer na stonden.
Tegenover Max hielden zij beiden vol, dat de hedendaagsche
poezie niets uitdrukte van alles, wat er in de cultuur
gistte, terwijl Max den landjonker verweet, dat de
philosophen niet in staat waren de geheimen dier poezie te
doorgronden. Omstreeks whisky-tijd waren zij nog geen
stap verder gekomen.
)) Is het niet mogelijk, een middenweg te vinden?" vroeg
Dumay, toen Max voor de tweede maal Ronsard wilde
aanvoeren tegen Souzie's burgeroorlog in China.
„Bah, een middenweg!" zei Souzie verachtelijk. „Dat
komt heel goed overeen met uw sympathieen voor de bourgeoisie!"
)7 Een middenweg behoeft geen compromis te zijn."
„Dat geef ik u natuurlijk direct toe, maar ik houd niet
van middenwegen. Ik sta of links Of rechts !" De gevaarlijke
oogen van Souzie verrieden, dat zij links stond.
”Als ik mij niet vergis," zei de landjonker samenvattend,
,,denkt mijnheer Dumay hier aan een figuur als Nietzsche,
80