Download PDF - Braak, Menno ter

Karin juist niet doen, zeg je. Zij zou je niet hinderen met
quasi-cultuur, zij zou je niets opdringen, zij zou precies
datgene voor je zijn, wat je verlangt... Verlangt? Je
verlangt dus toch nog iets anders dan je tegenwoordige
leven?
Dumay begon door de kamer te ijsberen. Een duister
vermoeden, dat zijn lot al buiten deze redeneeringen om
beslist was en dat hij zichzelf hier op een belachelijk spiegelgevecht
tracteerde, rees onweerstaanbaar in hem op;
maar hij verzette zich. Eerst antwoorden, eerst weten!
Gesteld, die gedachte was krankzinnig; waarom is ze dan
bij mij opgekomen? Opoffering? Onzin. Verliefdheid?
Onzin. Ik kan die dingen isoleeren. Isoleer ik ze, dan
blijft er toch iets over. Maar wat? Bang, om over tien jaar
zoo te zijn als de Populaire, een caricatuur van vijf en
veertig, met een schepnetje en een passepartout voor het
Stadion? Neen. Ik zal nooit worden als de Populaire, als
ik een caricatuur word, word ik een totaal andere caricatuur,
en daarvoor ben ik niet bang. Ook dat dus niet, zeker
niet... Max trouwde met Lydia. Waarom zou ik niet met
Karin trouwen? Halt, dat is geen argument. Dat is een
argument tegen. Een beetje minnaar, een beetje papa, enz.,
dat gaat voor jou en Karin niet op ! Maar toch : denk eens
aan Max, aan zijn vroegere avonturen ! Hoe gewoon is hij
geworden, hoeveel beter staat hem deze levenswijze! En
wat hij kan, zou jij niet kunnen? Natuurlijk kun je het; je
kunt het beter, je kunt Max nog een lesje geven in dit opzicht.
Hij nam een vrouw met een schijn van cultuur, omdat
hij dien schijn niet kan missen; jij kunt een vrouw
nemen, die ronduit niets anders is dan een vrouw, die niets
begrijpt en nooit iets zal begrijpen. Is dat niet het eenig
mogelijke voor een man als jij, is dat niet het eenig reeele,
132