Download PDF - Braak, Menno ter

omdat zij eindelijk een afschuw van mij heeft... Hij meende
ten slotte iets bereikt te hebben; zij huilde niet meer
en zag hem met groote oogen aan. Zij zweeg en ademde
hoorbaar, alsof zij het benauwd had. Nu zal zij zeggen,
dat zij het begrepen heeft, dacht hij, en dat zij mij haat
als de pest...
Toen zei zij dof :
', Maar . . . wat praten we toch allemaal, we gaan toch
trouwen, wij tweeen?. . . Je hebt het toch zelf gezegd, dat
weet je wel."
Verbijsterd luisterde Dumay.
„En alles is toch in orde. Dat kan niet meer veranderd
worden, alles is al lang in orde. We gaan natuurlijk trouwen.
. . je hebt tegen me gezegd, dat je van me hield, dat
kan toch ook niet ineens veranderd zijn. Dat kan niet. Heb
je het gezegd of niet. .. dat je van me hield. Heb je het
gezegd of niet?"
Weer zag Dumay dat vreemde loeren in haar blik, alsof
zij hem door een onberaden antwoord schaakmat wilde
zetten.
))Heb je het niet gezegd?"
a 71 17
Zij lachte, een schor, listig lachje.
„Nou, zie je dan we!, je zegt het zelf, je weet het net
zoo goed als ik. En het is dus zoo, want je liegt toch niet,
je zult er toch niet om gelogen hebben... Wat zitten we
dan te praten, he?"
Terwiji zij lachte, scheurde zij haar zakdoek met bevende
vingers stuk; weer liepen haar oogen vol tranen, maar
zij perste haar lippen op elkaar, als om het effect van haar
logica niet te bederven. Ten einde raad bleef Dumay roerloos
zitten. Zijn verbijstering was overgegaan in een hul-
199