Download PDF - Braak, Menno ter

nymus Bosch verschenen. Tegelijk hoorde zij een vreemd
gestommel op de trap. Was er gebeld? Zij luisterde. Iemand
kwam naar boven, met zware, onzekere passen.
Er werd aan den deurknop van haar kamer gemorreld ;
toen ging de deur langzaam open. Het was George.
Hij stond in de schaduw, die de schemerlamp over de
kamer wierp ; de witte doek droeg hij nog om zijn rechterarm.
Marie had het boek neergelegd. Zij was even geschrokken
van zijn onverwachte binnenkomen, maar niet erg;
het scheen haar plotseling, of zij op een of andere manier
steeds op een laatste afrekening was voorbereid gebleven.
„Wat kom je doen?" vroeg zij kalm.
George lachte. Zij hoorde dadelijk, dat hij dronken was.
77 I k ? Ik heb gewed, dat. . ." Hij slikte zijn woorden weer
in, alsof hij zich erg versproken had en sloeg met zijn linkerhand
in de lucht. „Ik zeg maar wat, luister er maar
niet naar. Maar je kon me toch eerst wel eens goeienavond
zeggen? of ben ik dat ook al niet meer waard sours, Margot?.
. ."
Hij was al zoo dronken, dat hij den deurknop angstvallig
bleef vasthouden.
„Zeg, Margotje," herhaalde hij lodderig, „ben ik dat
niet meer waard? Zeg het dan maar eerlijk, dan ga ik
wel weer."
Voorzichtig liet hij den knop los en kwam de kamer in,
op haar af. Wat zal hij nu doen, dacht zij, bijna nieuwsgierig,
niet bang zelfs, toen hij vlak voor haar stond.
„ Ik wou je wat vragen," zei hij opeens grinnikend. Toen
keek hij weer ernstig en gewichtig. „Maar ik ben bang
voor je. Je zult boos worden, als ik het je vraag. Maar ik
zal het toch doen."
205