Download PDF - Braak, Menno ter

een vrouw moest trouwen, anders kreeg zij toch maar
gekke kuren in het hoofd.
Plotseling hoorde mevrouw Laurens iemand op de trap.
Verbaasd zag zij naar de pendule, die zeven uur wees, het
was waar, Karin kon al lang thuis zijn van kantoor, maar
wat deed zij nu boven?... Een oogenblik later stond Karin
in de deur.
„Dag, moeder! Goede reis gehad? Hoe was het met
oom en tante? Ik had u pas met den laatsten trein terugverwacht,
ik heb nog niet gekookt, niets erg, hoor, er is
nog wat van gisteren. Het was erg druk op kantoor vandaag."
Mevrouw Laurens zag haar dochter onderzoekend aan;
die woordenstroom beviel haar weer niet. Zij kuste Karin
op beide wangen.
„Is er nog jets bijzonders geweest, tervvijl ik weg was?"
vroeg zij behoedzaam.
Karin kreeg een kleur. Zij aarzelde even. Toen zei zij
zacht:
„Ja, er is jets bijzonders gebeurd. Gaat u nu eens even
zitten dAar!"
Zij drukte haar moeder, die tegenstribbelde, in een
stoel en sloeg haar arm om haar rug.
„Beloof je me, dat je blij zult zijn, moedertje, als ik je
iets vertel, dat... nou ja, iets, dat je nooit kunt raden?"
Een golf van geluk voer door mevrouw Laurens heen.
Goddank, goddank, zong het in haar, het is weer in orde,
ik hoef niet eens tusschenbeide to komen, nu is alles weer
goed. God, je bent goed geweest, de wereld wordt rechtvaardig
bestuurd. En ik zou het niet kunnen raden! ...
Lachend trok zij Karin tegen zich aan en gaf haar een
zoen:
153