Download PDF - Braak, Menno ter

pen buiten haar bereik op een stoel neergelegd, of zij
klampte zich weer als een wanhopige aan hem vast:
„Wil je me trouwen? Wil je me trouwen?"
„Ik denk er niet aan!" zei hij hard. Al zijn medelijden
was verdwenen onder de worstelpartij ; hij dacht aan niets
meer, dan zich tegen de furie, die hem belaagde, te verdedigen.
Haar gezicht was vlak onder het zijne, haar stem bedelde :
))J e hoeft toch niet van mij te houden. . . a's je me 'maar
trouwt! Geef me dan een kind. Dan zul je geen last van
me hebben, ik beloof het je, Vic. . . ik wil best een kind
van je. . ."
Zij was in een kruiperigen vleitoon overgeslagen; onderwij1
begon zij met haar bevende vingers zijn boord los te
maken en aan zijn das te plukken. Schor fluisterend dwong
zij verder :
„Dan wil je me wel trouwen, he? Als ik een kind krijg.
Je zult niets van me merken, ik beloof het je. . ."
Met een ruk trok hij zijn arm los, drukte haar op het
bed terug en liep de kamer uit; de revolver nam hij in
het voorbijgaan mee. De walging was hem te machtig geworden
, zijn boord was bij het wegloopen ingescheurd,
hij had het gevoel, of zijn zenuwen op springen stonden.
In de huiskamer vond hij ,mevrouw Laurens, die wezenloos
voor zich uit zat te turen.
„Het spijt we wel, maar ik kan nu niet verder met Karin
praten," zei hij zoo kalm mogelijk. „Zij is in een abnormale
toestand. Zij is volkomen van streek, ik 'zou u aanraden
een dokter te laten komen."
Zij vloog plotseling op.
„Een dokter? Het zou wat, een dokter! Zij heeft geen
dokter noodig! Zij is nu precies even normaal als ik, dat
222