Download PDF - Braak, Menno ter

soms gemeene dingen. Als zij uit wilde, had hij bijna nooit
lust; hij hing liever thuis in een stoel en praatte aan een
stuk door. Tot zij weer eens ruzie hadden ; om het goed te
maken, stemde hij dan in alles toe... Een ding was ten
minste gelukkig: dat zij niet in dezelfde stad woonden. Er
was even kans geweest, dat Lucas voor zijn zaak zou moeten
verhuizen, maar er was niets van gekomen. Nu lag er
drie kwartier sporen tusschen hen in; meestal kwam Lucas
over, maar soms ging zij naar hem toe; dat was het
ergste, want sedert Lucas' ouders van het geval afwisten,
wilde hij, dat zij geregeld een paar uur met hem bij die
oude menschen zou zitten. Zij zaten dan in een salon vol
familieportretten; Lucas en zijn vader spraken over de
zaak; zijn moeder begon dan meestal, net als Lucas, over
trouwen. Hun stemmen leken niets op elkaar; alleen als
zij op trouwen kwamen, hadden zij precies dezelfde manier
van praten over zich :
7/Je moet altijd aan de toekomst denken !"
„Als de zaken er naar staan, is er geen reden, om nog te
wachten. Een ongetrouwd man is een last voor zichzelf
en anderen."
Dan praatte zij ook maar mee. Eerst had zij daarbij in
zichzelf gezegd : „Ik doe het, omdat ik nog niet weet hoe
of wat." Tegenwoordig wist zij zeker : „Ik praat maar
mee, want ik trouw nooit, nooit, nooit met Lucas, voor
geen millioent . ." En toen zij het hem openlijk gezegd
had, was hij woedend weggeloopen, maar den volgenden
dag waren die kaarten er voor het bal masque! Even had
zij toen nog geprobeerd, iets in het midden te brengen :
„Lucas, je moet niet boos op me zijn, maar ik kan werkelijk
niet. . . .", maar hij had plotseling stug en koppig gezegd:
89