Download PDF - Braak, Menno ter

„J a, ik ben heel gelukkig.”
Het licht beweegt, beweegt. Of staat het nu werkelijk
stil, volkomen stil?
„En weet je ook, Karin, dat ik nooit iets voor je zal
kunnen zijn. . . dat ik weer weg zal gaan. . . dat ik nooit. . ."
„Wat?"
„Nooit met je. . . kan trouwen."
Zwijgen.
„Ben je nu nog gelukkig?"
„J a. Je bent heel anders dan andere mannen. Jij zult
nooit iets gemeens doen, dat weet ik!"
„Hoe weet je dat?"
„Omdat je in de trein. . . zoo voor me opkwam."
„En als ik je nu zeg, eerlijk, dat ik nooit. . . met je. . ."
„Jij zult nooit iets gemeens doen, zooals. .."
„Zooals?"
„Och nee, niks."
„Jawel, wel iets. Zooals?"
En plotseling sprak Karin over Lucas, onsamenhangend,
brokkelig. Zij sprak over hem, alsof Dumay allerlei van
hem wist en nu meer van hem moest weten. Flarden van
episodes trokken aan hem voorbij, episodes uit bosschen,
balzalen, lunchrooms, vol van toevalligheden, die hij niet
begreep, en aanduidingen, die hem raadselachtig bleven.
Terwijl het licht in de haven langzaam wegbewoog, stond
hij met het vertellende meisje tegen zich aan to luisteren,
soms iets vragend, soms knikkend van ja of schuddend van
neen. Soms zweeg Karin eensklaps, en eenmaal kuste zij
hem midden onder een verhaal heftig op zijn mond. Hij
luisterde, vreemd geboeid door dit vertellen over een man,
dien hij niet kende, dien hij nooit gezien had, dien hij nu
toch zag geboren worden uit haar woorden, eerst bespot-
126