Download PDF - Braak, Menno ter

„Kom Max! Jij bent complimenteus geworden!”
„Ik meen het!"
Zij liepen door de stationsstraat van Donner's ambtelijke
residentie, tusschen lage, provinciale huisjes ; om hen heen
opgewekt Zaterdagmiddag-verkeer van nietsdoende menschen.
De eerste vervreemding was al van hen afgevallen
en aan de gewisselde onzin-woorden hadden zij elkaar
plotseling weer teruggevonden, in het besef, dat zij voorloopig
nog nergens dieper op in behoefden te gaan, deze
wapenstilstand van aanvankelijke hartelijkheid gerust eenigen
tijd konden handhaven.
Al wandelend waagden zij de eerste verkenningspogingen,
na zooveel jaren van gescheiden leven : waarom
schreef je nooit eens? hoe kwam het, dat wij elkaar, ondanks
de beloften bij de reiinie afgelegd, nooit bezocht
hebben? hoorde je nog wel eens van die en van die? Voor
zoover dat mogelijk was zonder den wapenstilstand te verbreken,
beantwoordden zij elkaars vragen, in afwachting
van een vraag, die uit een ander gebied los zou springen.
Intusschen inspecteerde Dumay Max' verschijning. Als hij
zelf dan al veranderd mocht zijn, Max was hoegenaamd
niet veranderd ; misschien iets welvarender, gevulder in
het gezicht, maar overigens dezelfde Max, die de eene
helft van de twee D's had uitgemaakt; hetzelfde scherpe
profiel met den dunnen neus, achter de lorgnet, dezelfde
oogen met iets van een halsstarrige melancholie , dezelfde
correct gekleede, elegante heer van vroeger, die door bijna
onmerkbare bijzonderheden in zijn uiterlijk verried, dat
hij hooger aspiraties had dan heerigheid alleen : een persoonlijke
batikdas, een slappe hoed met neergeslagen rand,
de wandelstok met knoestigen knop, die Dumay nog wist
te herkennen. Max had zich uitstekend gehouden, in zijn
74