Download PDF - Braak, Menno ter

Zij sprak den naam langzaam en duidelijk uit en herhaalde:
))Precies als met Lucas. In het begin alles even mooi, en
later : ik wil hem niet meer, ik heb genoeg van hem!"
Karin nam haar arm weg en haalde de schouders op,
met een koppig gebaar.
))Ach wat, Lucas! Dat was heel jets anders! Ik weet best,
wat ik doe, hoor! Dacht u, dat ik voor de tweede maal. . .?
Nee, ik kijk nu wet beter uit mijn oogen ! Ik wist dadelijk,
toen ik hem zag: die wil ik en geen ander. Nogal eventjes
een verschil : Lucas en hij! Waarom hebt u er zooveel op
tegen? U hebt hem nog niet eens gezien!"
Mevrouw Laurens zuchtte :
” Hij schijnt het zonder mij ook wet of te kunnen. Toestemming
vragen, dat is ouderwetsch."
Verzoenend bracht Karin haar arm weer op de oude
plaats.
',Maar moedertje, luister nu eens : we willen toch niets
liever dan je toestemming vragen ! Ik kan het toch ook niet
helpen, dat we het al eens zijn ! Toe, je zou blij zijn, heb je
beloofd! Je bent een schat, als je blij bent! En denk nu eens
even goed na : je vindt het zelf ook wat prettig, zoo'n
schoonzoon te krijgen! Hij is van erg goede familie : Dumay,
en hij heeft aan de hoogeschool gestudeerd, net als
Thilde's aanstaande. . ."
Hoogeschool! Thilde's aanstaande! Nell... Eensklaps
zwenkten mevrouw Laurens' gedachten om naar haar
laatste gesprek met Nel, lien morgen; en naar de toekomst,
naar een gesprek, dat nu binnenkort zou komen,
een feestelijk gesprek, een triomfantelijk gesprek, een gesprek
met een aankondiging: „Karin gaat trouwen met
een zekere dr. Dumay. Zijn varier was de bekende. . . Ja,
156