Download PDF - Braak, Menno ter

vrouw te hebben liefgehad, er gebeurt weer een massa.
Die verwikkelingen troffen hem niet als belachelijk of onmogelijk
, zij vloeiden abstract langs hem heen, vol inhoud
en toch niet in de sfeer van werkelijkheid of onwerkelijkheid
; als dunne vliezen beteekenis schoven de beelden
over zijn gedachten aan Karin, muziek makend bij de zorgeloosheid,
die hem met haar verbond. Zij zat tegen hem
aangekropen en leefde gespannen met de gebeurtenissen
mee. Dit is haar natuurlijk element, dacht Dumay, terwiji
hij haar schouder tegen den zijnen voelde. Moet ik nu eigenlijk
niet mijn arm om haar heen slaan, en zoo meer? Neen,
dat is toch te gek. . . En ineens schoot de vraag in hem op
wie zijn voorganger kon zijn. Natuurlijk had hij een voorganger;
hij voelde het aan de manier, waarop zij in haar
element vertrouwd was. Misschien was zijn voorganger
wel gewoon, een arm om haar heen te slaan, misschien
vond zij het absurd en liefdeloos, als hij het niet deed.. .
Voorzichtig legde hij zijn arm am haar schouder. Hij
voelde, dat zij dichter tegen hem aan kroop, en zag haar
gezicht, dat naar de film staarde, vlak naast het zijne
glimlachen.
„Karin," fluisterde hij.
Als antwoord streelde zij zijn hand, tot hij de hare stevig
had omklemd. Hand in hand keken zij naar den jongen
dominee en de schoone tooneelspeelster, die hun moeilijke
leven verder voortzetten. De openbare meening keerde
zich tegen hun verhouding. In den jongen dominee scheen
dat weerklank te wekken. Verwijdering; maar gelukkig,
het is maar tijdelijk, liefde overwint alles. Dumay voelde,
dat Karin onder zijn arm herademde, nieuwe hoop ging
koesteren op een gunstigen uitslag. Maar het noodlot voltrekt
zich. De macht der openbare meening wordt steeds
124