Download PDF - Braak, Menno ter

dat het er een maand geleden niet geweest was. De baby,
schoot hem door het hoofd, er zal toch niets met de baby
zijn?
Hij informeerde voorzichtig:
„Hoe maakt de baby het? Alles in orde?"
„Uitstekend, uitstekend..."
Zij ging naar de theetafel en schonk het water op. Waar
is Max, dacht Dumay eensklaps. Hij wilde naar hem vragen,
maar een ongemotiveerde gene bekroop hem. Op hetzelfde
oogenblik zei Lydia effen:
„Je zult Max vandaag niet zien. Hij heeft een week
vacantie en is sedert eergisteren op reis."
„Zoo! Op reis! En mag jij niet mee?" vroeg Dumay
schertsend. Toen hij het gezegd had, had hij weer een vaag
idee, dat zijn scherts slecht geplaatst was.
Lydia's onderlip trilde, maar zij lachte er luid overheen.
„Wat dacht je wel van me! Ik kan de baby toch niet alleen
laten, stet je voor. En Max moet er zoo nu en dan
eens uit, dat heeft hij noodig, en dus..."
Hij zag, dat zij tranen in haar oogen had en om ze to
verbergen, snel naar de theetafel terugging. Ik kom werkelijk
op het ongelegenste moment, dacht hij. Hij zocht
een zin:
„Maar misschien vind je het dan wel heel vervelend,
dat ik..."
„Ik vind het erg prettig, dat je gekomen bent!"
Verbaasd over den klank van haar stem zag hij haar aan.
Zij was tegenover hem cgaan zitten en trachtte haar tranen
niet langer to maskeeren.
„Ik kon niet langer alleen zijn. Je bent juist op tijd gekomen,
ik moet er met iemand over praten."
212