Download PDF - Braak, Menno ter

sterker. Een vroegere minnaar van de tooneelspeelster
komt uit de gevangenis, terwijl de dominee tusschen liefde
en plicht heen en weer geslingerd wordt. Hij biedt aan,
haar weer te beminnen. En zij, hoewel zij in werkelijkheid
steeds den jongen dominee beminnen blijft, gaat met den
vroegeren minnaar mee, om den dominee over te laten
aan het meisje, dat de openbare meening hem heeft aangewezen.
Zij schrijft een afscheidsbrief, waarin zij zegt,
dat zij hem teruggeeft aan de zijnen, maar dat haar liefde
echt is geweest en ook in de toekomst niet zal sterven.
Het laatste beeld : de dominee, naast zijn bruid staand
met den afscheidsbrief in de hand, verwezen voor zich
uit starend, week in nevelen terug. Het licht gleed
langzaam aan. Dumay zag, dat Karin's oogen nat waren.
Zij stonden zwijgend op en schuifelden in de trage menschenrij
naar buiten. Karin zweeg, Dumay zocht naar
woorden, maar hij vond ook niets. De film liep tusschen
hen in.
Nog zwijgend, weer arm in arm, kwamen zij in het
havenkwartier en stonden onverwachts voor het water,
waarin hier en daar lichten dreven, witte, groene, roode.
Er was in de verte wat geplas en nog verder op het kuchen
van een motorboot. De maan maakte een rand op een wolk,
die nog zwarter scheen dan de lucht en het water. Zij stonden
stil en tuurden naar een licht, dat bewoog, langzaam
voortschoof, bijna onmerkbaar.
„Beweegt het eigenlijk wel?"
))J a zeker, het beweegt. . . heel langzaam."
En weer een zwijgen. Geroep van menschen, ver weg.
„Karin, ben je gelukkig?"
, 1)
»".
', Aileen door hier te staan, met mij. . . en verder niets?"
125