Download PDF - Braak, Menno ter

doen, wat jij pleizierig vindt, heusch. Maar je gelooft toch
niet, wat hij gezegd heeft? Hij liegt het, en hij weet, dat
hij liegt, dat is het gemeene ervan. . ."
Dumay zag de maan boven de zwarte wolk uitklimmen,
terwijl hij Karin's hoofd vaster tegen zijn schouder trok.
Hij trachtte het gezicht van Lucas te ontcijferen, maar hij
kon niets vinden dan iets bleekgroens, iets maanachtigs en
spookachtigs tegenover het levende, betraande gezicht
van Karin, iets, dat hij haatte om een vage wreedheid, nog
zonder het te hebben onderscheiden, Deze Lucas was naast
hem komen staan, terwijl hij zich zorgeloosheid had beloofd,
dispensatie van verleden en toekomst; hij dwong
hem, nil al weer, tot overleg en partijkiezen. Hij twijfelde
er niet aan, of die Lucas moest een schoelje zijn, een laffe
en berekende egoist, die misbruik had gemaakt van zijn
overwicht, of een domme idioot, die er genoegen in schepte,
een meisje met sadistische scheldwoorden in den grond te
boren. Arme Karin ! Hij heeft je zeker erg te pakken gehad!
Je had beter uit je oogen moeten kijken!
„Zeg, dat je niet gelooft, wat hij gezegd heeft. Ik zou
het je anders toch ook niet hebben verteld! Toe. . ."
7 7Natuurlijk, ik geloof er geen woord van. Ik geloof
niets kwaads van jou!"
„Meen je dat? 0, Vic. . ."
De maan had de wolk onder zich gelaten en stond vrij
in den zomerhemel. Het water had lichte zilveren rimpels.
Van een schuitsilhouet in de nabijheid riep een man, onverstaanbare,
schorre klanken. Op dit oogenblik flitste
door Dumay's brein een zoo jonge en onwaarschijnlijke
gedachte, dat hij schrok, als had iemand hem een onverwachten
klap gegeven. Terwijl Karin's mond op den zijnen
was, hOOrde hij die gedachte zich plotseling melden. Het
128