Download PDF - Braak, Menno ter

inslag waren. Die zin klonk onzinnig, potsierlijk, naast de
logeerkamer en de telefoon-douche ! Maar toch aandoenlijk
; misschien wel een poging om de invitatie overtuigender,
hartelijker te maken. . . Ben jij nooit tot litteraire
daden gekomen? Neen, beste Max, ik ben tot niets gekomen!
Ik ben over mijn leven ingeslapen. Marie is niet
teruggekeerd. De eenige, die mij liefheeft, is juffrouw van
der Wall. Ik doe soms kleine dwaasheden, voila tout! De
wetenschap, mijn yak: het is alles een legende voor me geworden.
Ik ben benijdenswaardig dicht bij het ideaal van
den Wijze, die door niets meer wordt afgeleid dan door
het te losse dekblad van zijn sigaar. En dan nog tot litteraire
daden komen? Mijn bijeengewandelde ideeen met
flair gaan opschrijven? Dat last ik voortaan aan jou over,
Max; ik zal nu geen vergissingen meer begaan tregenover
mijzelf, zooals vroeger, door jouw stijl te ambieeren.
Ik ben geen avonturier, ook geen litteraire avonturier,
zooals ji.j. ..
Droomerig staarde Dumay over de kleine kudde schrijvende
kinderen, waarvan hij de herder was. En hij herinnerde
zich, met een vleug ironie en een vleug heimwee,
een scene van jaren terug: Max wanhopig op den divan,
wanhopig om mevrouw Marez met den mooien grijzen
wagen, die zich bedacht had en niet wilde scheiden. En
veertien dagen later: een oogst van vier sonnetten onder de
rubriek Poizie, waarin mevrouw Marez vermomd als het
wereldleed en de erfzonde werd uitgeluid. En drie weken
later een brief uit Max' vacantieoord : 1k ben bona gelukkig.
Waarom komt een geluk toch altijd, als we het niet
meer verwachten? Alice heette die.. .
Zoo was Max, dacht Dumay bewogen. Ik reserveer het
volgende week-end.
55