Download PDF - Braak, Menno ter

Hij greep mevrouw Laurens bij de arm; hij had meer
gefluisterd dan gesproken.
Zij knikte. „J a, zij leeft. . ."
Goddank, goddank, zij leeft! De spanning brak, hij
zuchtte diep. Hij had mevrouw Laurens kunnen omhelzen
; maar plotseling dacht hij eraan, dat zij misschien gewond
en doodziek op hem lag te wachten.
„Is zij. . . ernstig gewond?" vroeg hij haastig.
Zenuwachtig en argwanend schudde mevrouw Laurens
van neen.
„Zij heeft geprobeerd, zich met veronal te vergiftigen.
Ik kwam juist binnen, toen zij een paar poeiers ingenomen
had, de rest heb ik haar nog of kunnen nemen. Ik heb
dadelijk den dokter laten komen, en god zij dank, het was
niet doodelijk. . ."
Zij snoot heftig haar neus en begon plotseling te jammeren
:
))0 God, o God, wat een ellende en een schande breng
je over ons. . . en ik als moeder, die dat nog moet beleven
van mijn eigen kind ! Ik heb haar altijd wel gewaarschuwd,
maar jullie moest en zou doorzetten. En dat een kind niet
beter weet, is nog tot daaraantoe. . . maar een man van in
de dertig jaar, dat is een schande, een schande ! Hoe kan
een mensch zoo zijn woord breken. . . dat gaat er bij mij
niet in. . . dat kan ik van een fatsoenlijk man niet gelooven."
Dumay stond er wonderlijk nuchter bij. De mededeeling
over de veronal-poeders had zijn gedachten een andere
richting gegeven , geen revolver, geen bloedende schotwond,
maar een paar witte poeders vormden nu onverwachts
den achtergrond van Karin's wanhoopsdaad. Hij
betrapte zich op een sensatie, die op teleurstelling leek.
„Het is verschrikkelijk! In twee maanden trouwen, meu-
219