Download PDF - Braak, Menno ter

„Lig je zoo goed ? Kan ik misschien lets voor je
doen?”.
))Welneen, ik lig uitstekend zoo! En bovendien, dat stuk
knie... het heeft niets te beteekenen! Ik kan me niet gewoon
bewegen, dat is alles; doe maar alsof er niets aan de
hand is !"
Dumay voelde, dat hij overdreven afwerend optrad, om
maar den gewonen of stand te kunnen handhaven ; en hij
schaamde zich, omdat hij wist, dat Marie zijn manoeuvre
begreep. Zij waren beide heel goed op de hoogte van
de condities, die hun vriendschap mogelijk maakten : een
gezwollen knie veroorzaakt ongelijke kansen; er is iemand,
die medelijden heeft en iemand, die bemedelijd moet worden.
Daarover was niets bepaald in de condities. Marie en
Dumay konden elkaar niet missen, op de ongeschreven
voorwaarde, dat zij niet te diep in elkanders gevoelens
zouden doordringen.
De knie stak. Het ergerde Dumay, maar meer nog ergerde
hem de herinnering aan de twee belachelijke incidenten,
en de halfslachtige indruk, die zijn heerenfiguur
tusschen Jean Wood en den roodharigen slagersproleet gemaakt
had. Het ergerde hem als een persoonlijke tekortkoming,
dat hij niet op een resoluter en homerischer optreden
kon terugzien. Wat doet men ook met een achterste
en een knie, als men een beer is, doctor in de oude talen,
stil levend vrijgezel, aan keurige gewoonten gebonden en
door een gedienstige huishoudster tot een tam huisdier
gedrild!. . . Hij zag Marie theeschenken en hoorde haar
beschaafde, zacht ironische stem. Plotseling vond hij ook
haar ergerlijk; ergerlijk beschaafd, ergerlijk ver van alle
proleten en alle rare situaties, die tusschen aristocraten en
slagers kunnen voorkomen. Ja, zij kon nu gemakkelijk
18